Και σιγά μην είχαν πρόβλημα. Μπορεί να ακούγεται λίγο βαρύγδουπο, αλλά είναι η αλήθεια! Πιο... αλήθεια δεν γίνεται!

Άλλη μια μεγάλη διοργάνωση ολοκληρώθηκε για την Εθνική μας ομάδα και το αποτέλεσμα ήταν ίδιο και απαράλλακτο! Αποκλεισμός στο πρώτο «χιαστί» παιχνίδι και επιστροφή στη βάση. Του... χρόνου πάλι! Αν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα παρουσίασε πολύ καλό πρόσωπο στη α' φάση της διοργάνωσης ανεβάζοντας -εκ των πραγμάτων- τον πήχη των προσδοκιών, στο κρίσιμο ματς τα έκανε... μαντάρα.

Μου φαίνεται ότι σε λίγο καιρό ή θα αρχίσουμε να σταυροκοπιόμαστε ή θα ξεχάσουμε και αυτά τα (έστω) λίγα που ξέρουμε… Το τι έχει ειπωθεί και το τι έχουν διαβάσει τα ματάκια μας τον τελευταίο καιρό (ειδικά στα social media που είναι και στο φόρτε τους τον τελευταίο καιρό), δεν περιγράφεται!

Ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα έσπαγε το... τεντωμένο σχοινί στις σχέσεις μεταξύ της ΚΑΕ Ολυμπιακός και της Ομοσπονδίας. Όπως ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα υπήρχαν και... παράπλευρες απώλειες. Όχι όμως σε τέτοιο βαθμό που να επηρεαστεί και η βιτρίνα του ελληνικού μπάσκετ. Η Εθνική μας ομάδα.

Αφορμή για να γραφτεί το παρακάτω κείμενο δεν υπήρχε. Απλά κυκλοφορούσε ως σκέψη στο μυαλό μου εδώ και αρκετό καιρό, υπήρξε θέμα συζήτησης μεταξύ φίλων και συναδέλφων, ενώ η εν λόγω σκέψη γινόταν όλο και πιο έντονη τις στιγμές που παρακολουθούσα τα περισσότερα παιχνίδια του ΝΒΑ.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα περάσουν οι «αιώνιοι» στο φάιναλ φορ. Ούτε καν αν θα ισοφαρίσουν τις σειρές σε 2-2! Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ολυμπιακός θα πουλήσουν πολύ ακριβά το τομάρι τους μέχρι να κριθεί το εισιτήριο για το φάιναλ φορ του Μιλάνου.

Η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα του ονόματος Που Τζέτερ δημιουργήθηκαν πολλά ερωτηματικά! «Μα καλά. Παίκτης με 1.80μ. ύψος στην ομάδα του Πεδουλάκη; Σε αυτόν τον Παναθηναϊκό; Περίεργα πράγματα...» ήταν η πρώτη σκέψη. Και στο κάτω-κάτω της γραφής θα ήταν παράλογο αν ενθουσιαζόταν κάποιος.

Ναι ξέρω. Με το που διαβάσατε τον τίτλο αμέσως θα πέσατε να με φάτε: «Μην κάνει μια καλή εμφάνιση το παιδάκι, αμέσως οι δημοσιογράφοι να τον βγάλουν Τζόρνταν, Πίπεν και Ντουράντ...» Σε καμία περίπτωση δεν είχα -και ούτε έχω- αυτόν τον σκοπό. Και ούτε ήθελα να «φουσκώσω» τα πάντα ύστερα από ένα ακόμα καλό ματς του «Γιαννάκη».

Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση: τι αρέσει περισσότερο στον Έλληνα να κάνει τα μεσημέρια του Σαββάτου και της Κυριακής; Να μαντέψω την απάντηση: μα φυσικά να αράζει σε μια καφετέρια με τους φίλους του και να αρχίσει ποδοσφαιροσυζήτηση, μπασκετοσυζήτηση κ.ο.κ. Ε, όσο να ´ναι κουβέντα στην κουβέντα και ύστερα από την ανάλογη... πόρωση η παρέα θα φτάσει στο σημείο να θέλει γήπεδο!

Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν. Τόσο για τον Ολυμπιακό, όσο και για τον Θοδωρή Παπαλουκά που -τελικά- έλυσαν σαν φίλοι, κι όχι σαν εχθροί, τις διαφορές τους πριν από μερικές ημέρες. Διαφορές που τους οδήγησαν στα πρόθυρα του Ανώτατου Διαιτητικού Δικαστηρίου (ήτοι το CAS). Διαφορές που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν την εικόνα και το πρεστίζ ενός από τους καλύτερους Έλληνες μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Και θα ήταν άδικο.