Μην λέμε τα ίδια και του χρόνου...


Άλλη μια μεγάλη διοργάνωση ολοκληρώθηκε για την Εθνική μας ομάδα και το αποτέλεσμα ήταν ίδιο και απαράλλακτο! Αποκλεισμός στο πρώτο «χιαστί» παιχνίδι και επιστροφή στη βάση. Του... χρόνου πάλι! Αν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα παρουσίασε πολύ καλό πρόσωπο στη α' φάση της διοργάνωσης ανεβάζοντας -εκ των πραγμάτων- τον πήχη των προσδοκιών, στο κρίσιμο ματς τα έκανε... μαντάρα.

Απέναντι στην -αν μη τι άλλο- ταλαντούχα Σερβία έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι. Είχαν μείνει οι παίκτες στο νέκταρ του 5/5; Υποτίμησαν τον αντίπαλο; Θεώρησαν «σίγουρη» την πρόκριση; Δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένο το τεχνικό τιμ; Το σίγουρο είναι ότι η Εθνική μας παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων και έδωσε το δικαίωμα στην αντίπαλη ομάδα να κάνει το παιχνίδι της, να γεμίσει με αυτοπεποίθηση και στο τέλος να μην υπάρχει δρόμος για τον γυρισμό.

Η ήττα και ο αποκλεισμός είναι πέρα για πέρα δίκαιος, συνεχίζοντας την... παράδοση της τελευταίας πενταετίας που την θέλει να μένει εκτός συνέχειας μετά το πρώτο «νοκ άουτ» ματς. Μετά την Πολωνία και το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στο Ευρωμπάσκετ του 2009 άρχισε να την παίρνει η κάτω βόλτα και να γίνεται εύκολο... θήραμα στις αντίπαλες ομάδες.

Μόνο που φέτος το έργο που έχει παρουσιάσει ο Φώτης Κατσικάρης είναι αξιομνημόνευτο. Η Εθνική παίζει ύστερα από πολλά χρόνια (αν όχι για πρώτη φορά) όμορφο και θεαματικό μπάσκετ, γεμίζοντας με ανυπομονησία τους Έλληνες να την παρακολουθήσουν. Ήταν θεαματική, θελκτική, εντυπωσιακή, έδειξε χαρακτήρα, αλλά στο κρίσιμο σημείο ξαναφόρεσε τις... εμφανίσεις από το πρόσφατο παρελθόν. Αν και έχουν μπει οι βάσεις για τη συνέχεια, δεν πρέπει κανείς να βγάλει από την εξίσωση το άσχημο πρόσωπο της ομάδας στο πιο κρίσιμο ματς της διοργάνωσης.

Ωραία και καλά τα ματς στη φάση των ομίλων, αλλά έτσι όπως είναι το σύστημα τρεις (ενίοτε και δύο) νίκες είναι αρκετές για την πρόκριση. Ίσως αν η Εθνική είχε χάσει κάποιο παιχνίδι, τώρα τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά. Να είχε αντιμετωπίσει καταστάσεις που «στραβώνει» ένα ματς και αναλόγως να τις αντιμετωπίσει. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, μάλλον της έκανε κακό...

Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν θετικά πράγματα και μάλιστα πολλά. Η ομάδα έπαιξε σαν... ΟΜΑΔΑ, είχε συνοχή, εξαιρετικό κλίμα και άπαντες -σύμφωνα και με τα όσα έλεγαν- χαίρονταν που έπαιζαν στην Εθνική.

Ο Κατσικάρης άλλαξε άρδην το κλίμα που επικρατούσε, κέρδισε τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων, ωστόσο το αποτέλεσμα παρέμεινε ίδιο. Αποτυχία! Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα επιστρέφει με τις δάφνες της Α' φάσης και με την αχνή ελπίδα ότι στο μέλλον τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά.

Ουσιαστικά το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και στο εξής... Η Εθνική πρέπει να συνεχίσει τη σωστή δουλειά, αλλά μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ να μην λέμε και ξαναλέμε τα ίδια πράγματα. Δεν λέω, μπορεί να κριθούν τα πάντα από μια λεπτομέρεια, αλλά στο τέλος της ημέρας να έχουμε κάνει ένα βήμα πιο μπροστά...

Το μπάσκετ βρίσκεται στο DNA του Έλληνα και τα πέντε χρόνια χωρίς κάποια διάκριση για την Εθνική ομάδα, είναι πολλά...