Μύθος και πραγματικότητα...

Και σιγά μην είχαν πρόβλημα. Μπορεί να ακούγεται λίγο βαρύγδουπο, αλλά είναι η αλήθεια! Πιο... αλήθεια δεν γίνεται!

Μπορεί η Team USA του 2014 να μην είχε στις τάξεις τα σούπερ αστέρια του ΝΒΑ όπως οι Λεμπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι, Ντουάιτ Χάουαρντ, Κέβιν Ντουράντ, Πολ Τζορτζ, Κρις Πολ, Ράσελ Ουέστμπρουκ, Ντερόν Ουίλιαμς, Μπλέικ Γκρίφιν, Κέβιν Λοβ κ.α. αλλά όσοι φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο και τραγούδησαν την αστερόεσσα στα γήπεδα της Ισπανίας, επιβεβαίωσαν το αυτονόητο. Δύσκολα θα έχαναν το χρυσό.

Πολλοί λένε «ναι, αλλά αν ήταν η Ισπανία στον τελικό τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά». Αφενός με τα «αν» δεν γράφετε η ιστορία και αφετέρου ίσως να υπήρχε λίγο περισσότερο σασπένς. Λίγο όμως. Όμως είναι κάτι το οποίο δεν θα μάθουμε ποτέ. Αυτό που μάθαμε (ή μάλλον επιβεβαιώσαμε) είναι ότι η Team USA μπορεί να παίξει μπάσκετ υψηλότατου επιπέδου.

Ακόμα και αν έχει στις τάξεις NBAers δεύτερης ταχύτητας (αν μπορεί να το πει κάποιος αυτό), ακόμα και αν δεν υπάρχουν εμπειρίες, ακόμα και αν το νεαρό της ηλικίας γεννούσε ερωτηματικά, παραμένει η καλύτερη ομάδα του κόσμου. Και από μπάσκετ; Άλλο τίποτα! Ουσιαστικά είναι μύθος (και όχι η πραγματικότητα) τα όσα λέγονται (ή ακούγονται) για την έλλειψη τακτικής και συστημάτων στο ΝΒΑ και ότι το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να πηδάνε και να καρφώνουν με οποιονδήποτε τρόπο... Λάθος! Μέγα λάθος!

Άλλωστε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (και δη στα κολέγια) έχουν «γεννηθεί» τακτικές και συστήματα τα οποία έχουν καθιερωθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες. Είτε πρόκειται για σύλλογο, είτε για εθνική! Απλούστατα οι Αμερικανοί έχουν και τα απαιτούμενα αθλητικά προσόντα, με τα οποία συνδυάζουν την ουσία με το θέαμα. Και στο παγκόσμιο κύπελλο ΔΕΝ χρειάστηκε να βάλουν πολύ τακτική στα παιχνίδια από τη στιγμή που εξασφάλιζαν τεράστιες διαφορές από νωρίς. Απολάμβαναν τα παιχνίδια, τόσο εκείνοι όσο και οι αντίπαλοι.

Εξάλλου στα περισσότερα παιχνίδια κατάφερναν να «στραγγαλίσουν» τις άλλες ομάδες με την επιθετική άμυνα πάνω στη μπάλα, δεν άφηναν κανέναν να πάρει ανάσα και μπόρεσαν να σημειώσουν εύκολα καλάθια στο τρανζίσιον. Το στοιχείο το οποίος πρόσθεσαν και το οποίο έλειπε από τις προηγούμενες διοργανώσεις, ήταν το αξιόπιστο σουτ. Κάιρι Ίρβινγκ, Στεφ Κάρι, Κλέι Τόμπσον είναι από τους πλέον αξιόπιστους σουτέρ στο ΝΒΑ και φρόντισαν να το συνυπογράψουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο στον μεγάλο τελικό της διοργάνωσης.

Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη ομάδα μετά το 2006 αλλά σίγουρα ήταν μια ομάδα με... όλη τη σημασία της λέξεως. Αν και το rotation ήταν μικρό από τη στιγμή που ο Σιζέφσκι δεν πίστευε και τόσο στους Πλάμλι, Ντερόζαν και Ντράμοντ, οι ΗΠΑ ενέπνεαν και πάλι σιγουριά. Από τη στιγμή που η Ελλάδα υποχρέωσε την Αμερική σε ήττα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, άλλαξαν τα πάντα. Μέσα σε οκτώ χρόνια έγινε και πάλι ανίκητη μετρώντας αισίως 35 σερί νίκες σε όλες τις διοργανώσεις που πήρε μέρος. Είτε χρειάστηκε η τακτική, είτε όχι.

Και σε αυτό δεν έπαιξε ρόλο μόνο η αφοσίωση στο μπάσκετ, αλλά η αλλαγή σε ολόκληρη τη νοοτροπία...