Τι κρατάμε και τι θα θυμόμαστε από τον 41ο τελικό του κυπέλλου Ελλάδας, που πέρασε κι αυτός στην ιστορία;

Ο Τάκης Ευσταθίου γράφει στο BasketNews για την απεγνωσμένη προσπάθεια της «Ένωσης» να βρει την αγωνιστική της ταυτότητα.  

Το πιο εύκολο πράγμα για έναν προπονητή είναι να αλλάζει συνέχεια παίκτες και η ομάδα του να γίνεται η χαρά των μανατζαραίων. Τέτοια φαινόμενα έχουμε και μάλιστα με αξιοπρόσεκτη συχνότητα (π.χ. Κηφισιά, ΑΕΚ).Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις.

 Δεν θα μπορούσε να μην είναι γιορτινή η χθεσινή ημέρα για τον Άρη. Ημερομηνία – ορόσημο. Τόσο για την ομάδα, όσο και για τον Νίκο Γκάλη, ο οποίος συστήθηκε πριν από 36 χρόνια (2 Δεκεμβρίου 1979) στο ελληνικό μπάσκετ.

Μάλλον κάτι φταίει, κάτι δεν γίνεται καλά, όταν φτάνει η Εθνική ομάδα σε αγώνες νοκ άουτ. Μήπως μας ξεγελούν τα φιλικά παιχνίδια με βατούς αντιπάλους και με Έλληνες διαιτητές;

Αν γινόταν δημοψήφισμα εδώ στη Λιλ για τον νικητή του αυριανού προημιτελικού Ελλάδας - Ισπανίας, το αποτέλεσμα θα ξεπερνούσε το ποσοστό του «Όχι» στη χώρα μας.

Όταν ο Φώτης Κατσικάρης εκτιμούσε μετά από τον πρώτο φιλικό αγώνα στο Βέλγιο ότι το ποσοστό ετοιμότητας της Εθνικής ομάδας βρίσκεται στο 40%, μάλλον ήθελε να φανεί γενναιόδωρος.

Το πιο εύκολο πράγμα για τον Νίκο Δίπλαρο, μετά το θόρυβο που προκάλεσε η δήλωσή του «σκαλοπάτι η ΑΕΚ για να παίξω αργότερα στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό» και ενόχλησε τόσο πολύ  τους «κιτρινόμαυρους» οπαδούς θα ήταν η αναδίπλωση.

Τώρα που καταλάγιασε ο (δικαιολογημένος) ντόρος από τον θρίαμβο των εφήβων και η σκυτάλη έχει περάσει στους παίδες, που επιζητούν κι αυτοί με τη σειρά τους κάτι καλό στο Κάουνας, είναι η χρυσή ευκαιρία για την ΕΟΚ

Αυτή η τάση για γενικεύσεις και βιαστικά συμπεράσματα από ένα και μόνο αποτέλεσμα κάθε φοράς, όσον αφορά το πλεονέκτημα της έδρας και κατ’ επέκταση της κατάκτησης του τίτλου, είναι ανούσια.