Πρόεδρε, έπρεπε να ήσουν στον τελικό

06 PAO

Τι κρατάμε και τι θα θυμόμαστε από τον 41ο τελικό του κυπέλλου Ελλάδας, που πέρασε κι αυτός στην ιστορία;

Όχι, δεν θα «μιζεριάσουμε» για μία διοργάνωση που, έτσι κι αλλιώς, είναι – χρόνια τώρα- κολυμπάει μέσα στη …μιζέρια.  Καταντάει άλλωστε κουραστικό να επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια γύρω από την οργανωτική προχειρότητα και να οδηγούμαστε σε αναπόφευκτες συγκρίσεις με τη γιορταστική ατμόσφαιρα των άλλων ευρωπαϊκών κυπέλλων.

Στο κάτω – κάτω, είναι παράλογο να υπάρχουν υπερβολικές απαιτήσεις από μια κουρασμένη Ομοσπονδία, χωρίς φρέσκιες ιδέες. Εδώ, ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρός της με την (μόνιμη) απουσία του από τον τελικό, διαχωρίζει τη θέση του απέναντι σε  μία υποβαθμισμένη διοργάνωση. Δικαιολογημένα θα πει κάποιος ότι απέχει, αφού την ίδια χρονική περίοδο ο άνθρωπος πασχίζει να αναμορφώσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ με τη δημιουργία του «FIBA Champions Leaque», ως αντίπαλο δέος στην "Eurolegue". Με το κύπελλο ας ασχοληθούν άλλοι, για να μπορεί μετά να τους "μαλώσει" που τα έκαναν ...θάλασσα.

Όπως για παράδειγμα, τα εισιτήρια που δεν ανέγραφαν τις ομάδες, τις διαπιστεύσεις που είχαν τυπωμένη τη σεζόν 2014-15 και – τέλος- την γκάφα ολκής με το πρόγραμμα του αγώνα, στο οποίο δεν υπήρχε το όνομα του Διαμαντίδη στο ρόστερ του Παναθηναϊκού.  

Πάντως πρόεδρε, σ’ αυτόν τον τελικό έπρεπε να κάνεις μια υπέρβαση και να παραστείς. Γιατί αυτή η ημέρα ανήκε στον Δημήτρη Διαμαντίδη και ο «3D» δεν είναι ένας οποιοσδήποτε για να αγνοηθεί. Ή έστω να έδινες εντολή να βραβευθεί από την ΕΟΚ. Όπως  επίσης και ο Μιχάλης Κακιούζης, πού ήταν και αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Έπαιζαν για τελευταία φορά στη δική σου διοργάνωση. Έστω ένα «ευχαριστώ» το άξιζαν. Ψιλά γράμματα...

Απ’ αυτόν τον τελικό λοιπόν, θα θυμόμαστε:

• Τους τίτλους τέλους από τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Μιχάλη Κακιούζη στο θεσμό του κυπέλλου.

• Την παρουσία του Φάρου, που θεώρησε μέγιστη τιμή τη συμμετοχή του σε έναν τελικό κυπέλλου, απέναντι μάλιστα σε έναν σπουδαίο αντίπαλο και ήθελε με τον τρόπο του να συμβάλει στη γιορτή του μπάσκετ. Ζούσε για να γευθεί κάθε στιγμή απ’ αυτή την ξεχωριστή εμπειρία στην ιστορία του. Τύπωσε μπλουζάκια και έντυσε ομοιόμορφα τις ακαδημίες του, που δημιούργησαν μια όμορφη εικόνα στην εξέδρα. Κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο και από τον Σάσα Τζορτζεβιτς, ο οποίος στο τέλος κατευθύνθηκε αυθόρμητα προς το μέρος των παιδιών και τα χειροκρότησε. Ο Φάρος έδωσε τη δική του λάμψη στη διοργάνωση.

• Το ήθος και το σεβασμό στις δηλώσεις των δυο προπονητών, μετά τον τελικό. Τόσο ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, όσο και ο Ανδρέας Πολέμης, έδωσαν το δικό τους στίγμα.

• Τον πάντα σεμνό και ειλικρινή Δημήτρη Διαμαντίδη που αποποιήθηκε με χαμόγελο τον τίτλο του MVP, λέγοντας ότι «υπήρχαν καλύτεροι από μένα στον αγώνα». Άλλωστε ο «Μήτσος» δεν έχει ανάγκη από φτηνές κολακείες και κατάλαβε το νόημα της βράβευσης.

• Την κίνηση του ΠΣΑΚ να τιμήσει τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Μιχάλη Κακιούζη, όπως και του Φάρου να βραβεύσει τον αρχηγό του Παναθηναϊκού.

• Την αθρόα προσέλευση κόσμου που ξεπέρασε τους 10.000  και με την παρουσία τους ήθελαν να πουν το δικό τους «ευχαριστώ» στον Διαμαντίδη.

Τον τελευταίο, ας μην τον ξεχάσει η ΕΟΚ να τον προσκαλέσει  στον τελικό