Ελλάδα ή Μήδεια;

Οι δύο υπερδυνάμεις, Ρωσία, Κίνα, επέλεξαν να έχουν Έλληνες εθνικούς προπονητές στο μπάσκετ. Ο Φώτης Κατσικάρης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, Νικαιώτες και οι δύο, είναι οι εκλεκτοί τους. Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, αναχωρεί κι αυτός σήμερα (15/5) για την Ιορδανία όπου θα αναλάβει την Εθνική ομάδα. Ο Κρις Χουγκάζ φεύγει τον Ιούλιο για το Μεξικό και στην ομάδα που θα αναλάβει, την Κορεκαμίνος Βιτόρια, πρόεδρος είναι ένας θρύλος του παγκόσμιου μπάσκετ, ο Μανουέλ Ράγκα. Και η λίστα των ξενιτεμένων, δυστυχώς, θα διευρυνθεί…

Είναι άραγε η Ελλάδα μια άλλη Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της; Μπορεί. Γιατί υπάρχουν δύο Ελλάδες. Η μία εδώ και η άλλη αυτή του έξω. Και τις δύο τις ενώνουν όλοι αυτοί που, ενώ στην αρχή διακρίθηκαν για την προσφορά τους εδώ, τελικά φεύγουν απογοητευμένοι και πικραμένοι για να απολαμβάνουν το σεβασμό και την αναγνώριση στο εξωτερικό. Βλέπετε, οι ξένοι αναγνωρίζουν, σέβονται και δεν ισοπεδώνουν ούτε λοιδορούν αξίες.

Πόσοι αθλητές και προπονητές αποθεώθηκαν από τους Έλληνες, οπαδούς και μη των ομάδων τους, όμως αποκαθηλώθηκαν από τους ίδιους εν μία νυκτί; Οι ίδιοι αυτοί, οι αποκαθηλωμένοι, επιλέγονται από ομάδες του εξωτερικού, όπου αναγνωρίζεται γενναιόδωρα η προσφορά τους. Όμως εκεί, για να φτάσεις στην κορυφή, πρέπει να είσαι άξιος και όχι καλός σε δημόσιες σχέσεις. Εδώ οι Έλληνες τρώνε τις σάρκες τους με τις μικροπρέπειες, τα κοντόφθαλμα συμφέροντα και τις πρόσκαιρες νίκες.

Εδώ πρέπει να είναι βαμμένοι πράσινοι, κόκκινοι ή κίτρινοι για να είναι άξιοι και να έχουν οπαδούς υποτακτικούς στο χρώμα της φανέλας. Ουέ κι αλίμονο αν υποστηρίξεις παίκτη ή προπονητή της αντίπαλης ομάδας! Κι ας θεωρείται παγκοσμίως μέσα στους καλύτερους. Η αξία του αρχίζει και τελειώνει στο χρώμα της φανέλας του. Ο ίδιος που απολάμβανε την αποθέωση, γίνεται στόχος επιθέσεων και κακόπιστης κριτικής μόλις αλλάξει ομάδα. Όμως η αξία της προσφοράς και του ταλέντου δεν έχουν χρώματα και είναι πάνω από μικροπολιτικές που εξυπηρετούν σκοπιμότητες.

Γιατί οι Έλληνες διώχνουν όλους αυτούς τους χαρισματικούς ανθρώπους; Πώς είναι δυνατόν η περίφημη εξυπνάδα τους να κατακλύζεται κάθε φορά από σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι σε όλους αυτούς; Γιατί θαμπώνεται από τη λάμψη και την ικανότητα κάποιων να ελίσσονται και όχι από τη μεγαλοσύνη μιας προσωπικότητας που ξεχωρίζει για το ήθος της και το σπάνιο ταλέντο;

Γιατί να υπάρχει η ξενομανία και η ασυλία για κάθε «-ιτς» και να αναθέτεται η Εθνική ομάδα σε …Ιταλό, όταν υπάρχουν τόσο καλοί  Έλληνες προπονητές. Αλλά είπαμε, οι τελευταίοι εισπράττουν την εκτίμηση και τον σεβασμό των ξένων.

Δεν ξέρω πραγματικά αν πρέπει να λυπόμαστε για τα ταλέντα, τις προσωπικότητες, τις αξίες που χάνουμε ή να χαιρόμαστε από τη μια για όλους αυτούς τους πρεσβευτές του ελληνικού αθλητισμού και πολιτισμού σ’ όλο τον κόσμο και από την άλλη για τους ίδιους αυτούς, επειδή αν έμεναν εδώ το άστρο θα έσβηνε άδοξα. Πραγματικά δεν ξέρω…