Κάποτε ο Άρης …και το φαινόμενο Γκάλης…

Έβλεπα τις φωτογραφίες με τα συλλεκτικά «t-shirts» που κυκλοφόρησε ο Άρης για τον μεγάλο αγώνα προς τιμή του Νίκου Γκάλη και θυμήθηκα τα λόγια του μάνατζερ της «χρυσής εποχής» Γιάννη Γιαννάκη σ΄ ένα ταξίδι με την ομάδα στο Ντεν Μπος. Τον είχε εκπλήξει το γεγονός ότι μία Ολλανδική ομάδα, που δεν ήταν από τις πρωτοκλασάτες στην Ευρώπη, διέθετε στο γήπεδο σημεία πώλησης αναμνηστικών.

«Θα φύγουμε κάποια μέρα από τον Άρη και το απωθημένο μου θα είναι ότι τα χρόνια της παντοδυναμίας του, δεν τα εκμεταλλευτήκαμε από πλευράς μάρκετινγκ. Ένα περίπτερο έξω από το Παλέ, να υπήρχε και να πουλούσε αναμνηστικά του Άρη, θα έφερναν τεράστια έσοδα στην ομάδα».

Και στην εύλογη ερώτηση «γιατί δεν το κάνατε», ο «Γιαν Γιαν» απάντησε: «Η ιδέα υπήρχε, αλλά μέχρι την υλοποίησή της, η απόσταση ήταν μεγάλη. Όταν κάθε πρωί ξυπνώ και πρέπει να ρυθμιστούν ένα σωρό υποχρεώσεις της ομάδας, πού να βρεθούν ώρες για να στηθεί οργανωμένα κάτι τέτοιο;».

Πραγματικά, ο Άρης στη δεκαετία του ΄80 ήταν από τα πιο δυνατά «brand name» στην Ελλάδα, αφού ήταν ομάδα που είχε θαυμαστές ακόμη κι εκτός Ελλάδας. Οτιδήποτε κι αν εμπορευόταν τότε, θα είχε εξασφαλισμένη εποιτυχία. Έχασε όμως αυτή την ευκαιρία, ίσως γιατί και το μάρκετινγκ ήταν λέξη που παρέπεμπε σε «εξωελλαδικές» πρακτικές. Εδώ, ακόμη και σήμερα, μετά από μία εικοσαετία, μόνο ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έχουν κάνει κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και δίνουν έμφαση στο κομμάτι αυτό.

Για τον Άρη ο Γκάλης εξακολουθεί ακόμη και τώρα εμποριικός και το διαπιστώνει ο καθένας, από τη ζήτηση όχι μόνο από τις συλλεκτικές φανέλες που έγιναν ανάρπαστες, αλλά και από το ενδιαφέρον που υπήρξε για ένα εισιτήριο στον αγώνα της 7ης Μαϊου. Εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Και το Αλεξάνδρειο αποδεικνύεται μικρό για μία τέτοια εκδήλωση. Ακόμη κι ένα γήπεδο 20.000 θέσεων, ένα ΟΑΚΑ για παράδειγμα, θα γέμιζε ασφυκτικά.

Ο Νικ παραμένει άφθαρτο σύμβολο και από την μία λέμε πόσο καλό θα ήταν για το μπάσκετ η ανάμιξή του και από την άλλη, βλέποντας την ελληνική μίζερη μανία να ισοπεδώνονται αξίες, να ασκείται κακόβουλη κριτική από τον κάθε γραφικό που βάζει πάνω απ΄ όλα την οπαδική του τύφλωση, να λέμε …καλά κάνει και απέχει. Γιατί –δυστυχώς-και ο Γκάλης δεν θα ήταν εξαίρεση του κανόνα που θέλει απομυθοποίηση και αποκαθήλωση όσων βρίσκονται ψηλά…