Τάκης Ευσταθίου

Ο Παύλος που όλοι αγάπησαν

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος πέρασε στην αιωνιότητα αλλά το όνομά του, θα μείνει για πάντα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ.

Η τεράστια προσφορά του στον αθλητισμό και όχι μόνο, αναγνωρίζεται απ΄ όλους, ανεξάρτητα από συλλογικές συμπάθειες. Ήταν ο μακροβιότερος πρόεδρος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί του στοίχιζε πανάκριβά, αλλά όπως έλεγε και ο ίδιος «είναι το μοναδικό χόμπι μου». Είχε παθολογική αγάπη για την ομάδα και γι’ αυτό άλλωστε τον λάτρευαν οι φίλαθλοι. Ήξεραν ότι χωρίς τον Παύλο, αυτή η αυτοκρατορία δεν θα είχε γίνει.

Ακόμη και τότε, στα πρώτα χρόνια της θητείας του, όταν «μάθαινε» και σκορπούσε χρήματα χωρίς να υπάρχει το ανάλογο αντίκρισμα στο αγωνιστικό προφίλ της ομάδας, ο κόσμος τον αγαπούσε. Ποτέ δεν αποδοκιμάστηκε και αυτό ίσως ήταν που τον όπλισε με περίσσια υπομονή και αντί να απογοητευτεί και να τα παρατήσει, συνέχισε με αμείωτο πάθος την προσπάθεια του, έτσι ώστε να καταστήσει ασυναγώνιστο τον Παναθηναϊκό στην Ελλάδα και να τον οδηγήσει στην κορυφή της Ευρώπης.

Ό, τι καλύτερο (άρα και πιο ακριβό) κινείτο στην αγορά ο Παύλος Γιαννακόπουλος το διεκδικούσε.

Έφερε στην ομάδα όλους τους προπονητές που είχαν αναδειχτεί πρωταθλητές Ευρώπης ή είχαν διακρίσεις (Πολίτης, Παβλίσεβιτς, Μάλκοβιτς, Ομπράντοβιτς, Ντουξάιρ, Κιουμουρτζόγλου, Σούμποτιτς).

Απέκτησε τους κορυφαίους Έλληνες παίκτες, που αποτελούσαν τη βάση των εκάστοτε Εθνικών ομάδων (Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Παταβούκας, Διαμαντίδης, Σπανούλης) και του ξέφυγε μόνο Φασούλας γιατί παρότι τον πλησίασε πρώτος, με μεσολαβητή τον Κώστα Παταβούκα, δεν τον ήθελε ο Παβλίσεβιτς. Και η «αράχνη» κατέληξε στον Ολυμπιακό.

Έφερε τα μεγαλύτερα ονόματα της Ευρώπης (Βράνκοβιτς, Μποντίρογκα, Βοκόφ, Ράτζα, Ρέμπρατσα, Κόμαζετς, Κάτας, Γιασικεβίτσιους), κορυφαίους του ΝΒΑ (Ε. Τζόουνς, Ντέιβις, Ουίλκινς, Σκοτ, Σάλεϊ), απέκτησε σε ηλικία 18 ετών τον Αλβέρτη, παραχωρώντας στη Γλυφάδα τον πολίστα Σελετόπουλο, όπως και τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής (Οικονόμου, Μυριούνη) και η λίστα δεν είχε τελειωμό όλα αυτά τα χρόνια.

Πάνω απ΄ όλα όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν απλός, προσιτός, ευγενικός, με χιούμορ, έξυπνες ατάκες, χωρίς ίχνος έπαρσης. Ήταν αγαπητός και δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη της προστασίας. Μέχρι να μεταφερθούν εκτός κέντρου τα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ έμενε στην οδό Μάρνης. Τον καλούσες και σήκωνε ο ίδιος το τηλέφωνο ή θα έπαιρνε μόνος του για να ανακοινώσει κάτι. Τόσο απλός και ανθρώπινος. Ακόμη κι αν δεν ήθελε να πάρει θέση σε κάτι, σε αντιμετωπίζε ευγενικά και ξέφευγε με τρόπο "Παιδί μου, παιδί μου, είμαι στο επιμελητήριο" ή "έχω συνάντηση με Ιάπωνες. Νάσαι καλά, γειά σου".

Στην αρχή, ήταν ενθουσιώδης, παρορμητικός, ευκολόπιστος. Παρασυρόταν σε λάθος επιλογές από διάφορους που τον πλησίαζαν και συνεχώς άλλαζε γνώμη. Όποιος του μιλούσε τελευταίος, απ΄ αυτόν επηρεαζόταν. Παραδεχόταν όμως τα λάθη του και δεν κρατούσε κακίες.

Η πρώτη φορά που γνώρισα από κοντά τον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν ένα απόγευμα του Απριλίου το 1987. Μέχρι τότε τον ήξερα περισσότερο σαν άνθρωπο του ποδοσφαίρου και κυρίως του ερασιτεχνικού, μια και διάβαζα το όνομά του στα ρεπορτάζ της ΕΠΣΑ. Επίσης, έβλεπα τη φωτογραφία του στις διαφημιστικές καταχωρήσεις ως υποψήφιου δημοτικού συμβόλου και είχα συνδέσει το όνομά του και με τον Απόλλωνα Αθηνών.

Εκείνη την μέρα λοιπόν εισέβαλαν στα γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς», που στεγάζονταν τότε στο στενάκι της Χρ. Δοντά στις αρχές της Λ. Συγγρού, ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Μπήκαν σαν σίφουνες στο γραφείο του αείμνηστου διευθυντή σύνταξης Σταμάτη Γρατσία.

Μετά από λίγη ώρα με φώναξε και με τη βροντερή χαρακτηριστική φωνή του μου λέει: «Ψηλέ, να σου γνωρίσω τα δύο αδέλφια. Τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Θέλουν να αναλάβουν τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνουν δύο θεαματικές κινήσεις για την ομάδα του μπάσκετ και οι οποίες θα ανακοινωθούν στη Γεν. Συνέλευση. Πρέπει λοιπόν να έρθει προπονητής ο Ντουξάιρ και να γυρίσει πίσω ο Στεργάκος. Τους ξέρεις και τους δύο πολύ καλά και προσπάθησε να τους φέρεις σε επαφή μαζί τους».

Ο Παναθηναϊκός τότε βρισκόταν σε διοικητική και οικονομική κρίση. Μία κίνηση, για αλλαγή της κατάστασης, με επικεφαλής τον επιχειρηματία Ιορδάνη Χυτήρογλου και τον τεχνοκράτη Στέλιο Φουρλή, που έφυγε από τη ζωή πριν δύο χρόνια, δεν περπάτησε…

Ο Ντέιβιντ Στεργάκος είχε φύγει δυσαρεστημένος για την Αμερική, αποφασισμένος να εγκατασταθεί μόνιμα και δεν ήθελε να ακούσει λέξη για μπάσκετ στην Ελλάδα. Έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Είχε πάρει και τη Θεοδώρα, τη γυναίκα του μαζί. Εργαζόταν στη Wall Street και όσες φορές μιλούσαμε στο τηλέφωνο, έκοβε αμέσως τη συζήτηση όταν αυτή περιστρεφόταν γύρω από το μπάσκετ. Ούτε που ήθελε να ακούσει για την κατάσταση στον Παναθηναϊκό. Άλλωστε όταν ήρθε στη Ελλάδα, ήταν δώρο του Γιώργου Βαρδινογιάννη στην ομάδα του μπάσκετ και αυτός είχε επωμιστεί το οικονομικό βάρος.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος προσπαθούσε τότε με κάποιες κινήσεις να βοηθά οικονομικά τον Παναθηναϊκό, αλλά ως μέλος του συλλόγου. Μάλιστα εκείνη την ημέρα, ενόψει της Γενικής Συνέλευσης του Παναθηναϊκού, τα δύο αδέλφια έδειξαν και την επιταγή των 20 εκατομμυρίων δρχ. που είχαν έτοιμη να καταθέσουν, ως ενίσχυση του συλλόγου.

Η Γεν. Συνέλευση έγινε στις 10 Ιουνίου, την ημέρα που όλη η Ελλάδα ήταν καρφωμένη στις τηλεοράσεις για τον αγώνα της Εθνικής με την Ιταλία στο Ευρωμπάσκετ. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος με τη «Νέα Παναθηναϊκή Κίνηση» ήταν ενωτικός απέναντι στην παράταξη του Γ. Κασιμάτη, υποσχέθηκε μεταγραφές, επιστροφή του Στεργάκου, αλλά και του Ρίτσαρντ Ντουξάιρ ο οποίος είχε καθίσει στον πάγκο των «πρασίνων» την περίοδο 1974-75 και κατόπιν ανέλαβε την εθνική ομάδα.

Από τους 533 που ψήφισαν, συγκέντρωσε 287 ψήφους και από τότε ενεπλάκη με την ομάδα του μπάσκετ. Όταν καταλάγιασαν κάπως οι πανηγυρισμοί από τον «χρυσό» θρίαμβο της εθνικής ομάδας, ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπήκε πιο δυναμικά στην υλοποίηση των σχεδίων του. Είχε μεταφέρει και τα γραφεία του τμήματος μπάσκετ στο κτίριο της Σατωβριάνδου, όπου στεγάζονταν και τα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ.

«Αγκάθι» όμως ήταν η περίπτωση του Στεργάκου, ο οποίος ούτε που ήθελε να ακούει για επιστροφή στον Παναθηναϊκό. Είχε φύγει απογοητευμένος από την οικονομική ασυνέπεια της τότε διοίκησης, αλλά και από την άρνησή της να μεταγραφεί στον ΠΑΟΚ, όταν η ομάδα της Θεσσαλονίκης και ο πρόεδρος Νίκος Βεζυρτζής τον ήθελαν διακαώς.

Τέλος Ιουνίου, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τις οικογένειές μας ήμασταν στη Σίφνο για διακοπές. Είχε κι αυτός τις διαφορές του τότε με τον Άρη. Τα τηλεφωνήματα από την Αθήνα ήταν καθημερινά και περισσότερες ώρες περνούσα στη ρεσεψιόν (δεν υπήρχαν ακόμξη τα κινητά) παρά στην πλαζ. «Τι έγινε; Τους πήρες τηλέφωνο;», ήταν η μόνιμη ερώτηση του Γρατσία. Τελικά με τον Ντουξάιρ δεν υπήρχε μεγάλη δυσκολία. Επικοινώνησε με τον Παύλο και αμέσως συμφώνησαν.

Με τον Στεργάκο όμως λίγο έλειψε να χαλάσουμε τη φιλία μας. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Ήταν ανένδοτος. Η μόνη λύση ήταν να του μιλήσει και να τον πείσει ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος. Έτσι κι έγινε. Μέτρησε και το γεγονός ότι είχε προσληφθεί και ο Ντουξάιρ και μετά από λίγες μέρες επέστρεψε για πάντα στην Ελλάδα.
Οι γνώσεις γύρω από το μπάσκετ ήταν σχεδόν ανύπαρκτες για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Πίστευε ότι εύκολα μπορούσε να αποκτήσει οποιονδήποτε παίκτη. Χαρακτηριστικό το περιστατικό:

Ένα βράδυ στο «Χίλτον» λέει στον αείμνηστο Ντουξάιρ. «Θέλω να μου φέρεις και ένα μεγάλο όνομα από το ΝΒΑ». Ο Αμερικανός προπονητής, χαμογέλασε και τον διαβεβαίωσε ότι «θα βρούμε κάποιον καλό παίκτη για να μας βοηθήσει». Ο πρόεδρος πήρε φόρα και δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του. «Ξέρεις ποιον θέλω;» Ο «Ντουκ» περίμενε να ακούσει. «Έναν που είδα στην τηλεόραση, στο Ολ σταρ γκέιμ. Να δεις πως τον έλεγε ο Συρίγος…». Ο Ντουξάιρ άρχισε να του αναφέρει ορισμένα ονόματα από εκείνον τον αγώνα, αλλά ο Γιαννακόπουλος έλεγε «όχι». Προσπαθούσε να θυμηθεί «πως τον έλεγε, πως τον έλεγε, Μα…, Ματζ..». Στο πρόσωπο του Ντουξάιρ άρχισε να ζωγραφίζεται η έκπληξη. «Μη μου πεις τον Μάτζικ Τζόνσον;». «Μπράβο, αυτόν», αναφώνησε ο Παύλος και ο Ντουξάιρ δεν πίστευε στα αυτιά του.«Μα πρόεδρε για να πάρεις αυτόν δεν φτάνει ούτε ένα εργοστάσιο για να δώσεις. Δεν έρχεται με τίποτα».

Απωθημένο είχε μείνει αυτό στον πρόεδρο, μέχρι που έφερε μετά από εννιά χρόνια τον Ντομινίκ Ουίλκινς και ήρθε και το πρώτο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Παρίσι, ενώ ονειρευόταν και την απόκτηση του αδικοχαμένου Ντράζεν Πέτροβιτς, με τον οποίο είχε έρθει σε συμφωνία. Αμέτρητες είναι οι ιστορίες με τον Παύλο Γιαννακόπουλο και από χθες ξετυλίγονται με συγκίνηση στο μυαλό μου και μέσα απ΄ αυτές θα τον αναπολούμε πάντα. «Καλό ταξίδι πρόεδρε».