Άντε, να τελειώνει το παραμυθάκι...

cska win

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει πέσει πολύ σπέκουλα για τα μπάτζετ των ομάδων. Η ατάκα που κυριαρχεί είναι ότι «δεν παίζουν μπάσκετ τα μπάτζετ», αλλά διαχρονικά και βάσει αποτελεσμάτων τα... μπάτζετ είναι εκείνα που στο τέλος της σεζόν φέρνουν τα τρόπαια.

Φυσικά σε κάθε κανόνα υπάρχει και η εξαίρεση. Και αναφέρομαι στο back to back του Ολυμπιακού τις σεζόν 2011-12 και 2012-13. Οι δύο κατακτήσεις των «ερυθρολεύκων» ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Όπως εξαίρεση ήταν και το ευρωπαϊκό της Ζαλγκίρις το μακρινό 1999. Όμως αν βάλουμε τα πράγματα κάτω και κάνουμε μια «σούμα» για τους τίτλους των ομάδων, το συμπέρασμα είναι ότι όσοι προπονητές είχαν μεγάλα μπάτζετ να διαχειριστούν, στο τέλος χαμογελούσαν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κατάφερναν και πάντα.

Χρειάζεται και η απαραίτητη τεχνογνωσία. Τόσο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όσο και ο Δημήτρης Ιτούδης που φοίτησε δίπλα του επί 13 συναπτά έτη, την έχουν. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ήταν οι δύο ομάδες που βρέθηκαν στον μεγάλο τελικό της Ευρωλίγκας. Ήταν εκείνες που είχαν τα μεγαλύτερα μπάτζετ της διοργάνωσης, τα οποία άγγιζαν (ή και έφταναν) τα 40 εκατομμύρια Ευρώ.

Οι επιλογές value for money είναι απαραίτητες για όλες τις ομάδες, αλλά όχι να στηρίζονται ΜΟΝΟ σε αυτές. Κάτι που έχουν πληρώσει, τόσο ο Ολυμπιακός μετά το 2013, όσο και ο Παναθηναϊκός αφού από τη μέρα που μείωσε δραματικά το συνολικό μπάτζετ, δεν έχει καταφέρει να πάρει τη πρόκριση σε φάιναλ φορ. Καλώς ή κακώς το χέρι πρέπει να μπαίνει βαθιά στην τσέπη. Εκτός και αν υπάρχει τόσο καλός κορμός γηγενών παικτών, οι οποίοι μπορούν να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικό σύνολο, να αποκτήσουν χημεία και με το «δέσιμό» τους να μπορούν να κερδίσουν και τους καλύτερους. Κάπως έτσι δεν έκανε το repeat ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο; Χάρη στον καλό ελληνικό κορμό και τις απειροελάχιστες αλλαγές που είχε κάνει σε σχέση με την Κωνσταντινούπολη.

Απλά τα προηγούμενα χρόνια έτυχε να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα ευρωπαϊκά γήπεδα Έλληνες παίκτες οι οποίοι θα ήταν πρωτοκλασάτοι σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης. Σπανούλης, Διαμαντίδης, Πρίντεζης, Τσαρτσαρής, Παπανικολάου (και άλλοι που δεν θέλω να αδικήσω) δεν πρόκειται να ξαναβγούν εύκολα. Ειδικά οι δύο πρώτοι, οι οποίοι είναι πραγματικοί legends. Και φυσικά ο τραπεζικός τους λογαριασμός ήταν εφάμιλλος της αξίας τους. Ειδικά τα χρόνια που ήταν στα ντουζένια τους.

Και για να επιστρέψω. Το υψηλό μπάτζετ, μπορεί να μην εγγυάται την επιτυχία, αλλά σίγουρα τους δίνει πολλές πιθανότητες. Θέλετε να κάνουμε ένα flash back για του λόγου το αληθές; Ας σταθούμε στα χρόνια της Ευρωλίγκας και ας μην πάμε πιο πίσω. Το 2001 η Κίντερ είχε Μεσίνα στον πάγκο και στο παρκέ παίκτες όπως οι Τζινόμπιλι, Αντερσεν, Ριγκοντό. Εναν χρόνο αργότερα ο Παναθηναϊκός το πήρε στη Μπολόνια απέναντι στη γηπεδούχο Κίντερ με έναν Μποντιρόγκα, έναν Κουτλουάι. Το 2003 ο Σέρβος σταρ είχε μετακομίσει στην Μπαρτσελόνα και είχε δίπλα του τον Γιασικεβίτσιους, τον Φούτσκα κ.ο.κ. Την διετία 2004-2005 η Μακάμπι έκανε όργια με τον Σάρας, τον Πάρκερ, τον Βούιτσιτς, τον Μπαστόν. Το 2006 η ΤΣΣΚΑ ξεκίνησε την αντεπίθεση με τον Θοδωρή Παπαλουκά, τον Λάνγκτον, τον Σμόντις, τον Χόλντεν. Το 2007 στην Αθήνα ο Παναθηναϊκός είχε ομάδα αστέρων με τον Αλβέρτη, τον Διαμαντίδη, τον Σισκάουσκας, τον Μπατίστ.

Το 2008 η πανάκριβη ΤΣΣΚΑ επέστρεψε στο θρόνο της, ενώ το 2009 η υπερομάδα του Παναθηναϊκού (Σπανούλης, Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Νίκολας, Μπατίστ, Πέκοβιτς) ήταν βγαλμένη από το χέρι του... Μίδα. Το 2010 ήταν η σειρά της Μπαρτσελόνα απέναντι στον πανάκριβο Ολυμπιακό, ενώ το 2011 οι «πράσινοι» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σκαρφάλωναν για 6η φορά στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Η επόμενη διετία ήταν η εξαίρεση του Ολυμπιακού για να ακολουθήσει η Μακάμπι και πέρυσι η Ρεάλ Μαδρίτης...

Επιμένετε ακόμα ότι τα υψηλά μπάτζετ δεν κάνουν τη διαφορά;

ΥΓ: Και κάτι τελευταίο. Επειδή το μπάσκετ είναι το πιο αξιοκρατικό άθλημα του πλανήτη και 9 στις 10 φορές θα κερδίσει ο καλύτερος, θα πρέπει να μπει ένα τέλος στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Μέσα στις πάμπολλες καινοτομίες και αλλαγές θα έπρεπε να εφαρμοστούν οι τελικοί best of five ή (ακόμα καλύτερα) σε best of seven παιχνίδια όπως στο ΝΒΑ. Εκεί, η καλύτερη -συνολικά- ομάδα θα κατακτήσει και τον τίτλο...