Ο σεβασμός του Σπανούλη ...μάστερ στο Χάρβαρντ

 

Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Το εγκώμιο του προπονητή της Εθνικής Ελλάδας, Αντρέα Τρινικιέρι έπλεξε ο συνάδελφος και συμπατριώτης του Ματέο Μπονιτσιόλι. Τον νυν προπονητή της Εθνικής Καζακστάν και της καλύτερης ομάδας της ίδιας χώρας, της Αστάνα, τον συναντήσαμε  στο πρόσφατο Πανασιατικό πρωτάθλημα  στην Μανίλα των Φιλιππίνων.  Δυο Ευρωπαίοι, σε ασιατικό περιβάλλον έχουν πολλά να πουν…  

«Κατ’ αρχήν θέλω να δώσεις πολλούς χαιρετισμούς στον φίλο του τον Χρήστο Σταυρόπουλο. Μας συνδέουν πολλές αναμνήσεις από το Πανεπιστήμιο. Επίσης, στον Ανδρέα Γλυνιαδάκη. Τον είχα παίκτη και ήταν πολύ σημαντικός για μας. Μας πόνεσε που  αποφάσισε να συνεχίσει αλλού την καριέρα του. Του είχαμε κάνει πρόταση να μείνει, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να τον κρατήσουμε», ξεκίνησε ο 50χρονος τεχνικός που έχει αλλάξει πολλές ομάδες στην Ιταλία.

Τελευταία μας συνάντηση ήταν το 2010, τότε που ως τεχνικός της Ρόμα είχε υποστεί μια βαριά ήττα  μέσα στο Παλαέουρ από το εντυπωσιακό τότε Μαρούσι του Γιώργου Μπαρτζώκα που οδήγησε την άλλοτε κραταιά ομάδα των Βορείων Προαστίων στο ΤΟΡ 16.

«Μόλις είχα αντικαταστήσει τον Τζεντίλε. Εκείνο το βράδυ μας σκότωσαν, ειδικά με τα τρίποντα. Θυμάμαι τον κόουτς Μπαρτζώκα και θυμάμαι επίσης ότι μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση ο τρόπος που έπαιζε η ομάδα του. Φαινόταν  ότι είναι σπουδαίος κόουτς και αποδείχθηκε φέτος στον Ολυμπιακό. Παρότι δούλεψε πρώτη φορά σε αυτό το επίπεδο, του έδωσαν μια Φεράρι και την οδήγησε τέλεια. Του βγάζω το καπέλο.»

- Στην Εθνική Ελλάδας έχουμε τώρα τον Τρινκιέρι. Τι γνώμη έχεις ;  

«Τον Τρινκιέρι  τον έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Σε σημείο να τον θεωρώ, αυτή την στιγμή, ως τον καλύτερο Ιταλό προπονητή, αν φυσικά εξαιρέσουμε τον Ετόρε Μεσίνα, που πλέον δεν λογίζεται Ιταλός αλλά …διεθνής».

Του θυμίσαμε άλλα ονόματα, όπως ο Σκαριόλο, ο Πανιτζάνι, αλλά εκείνος επέμεινε στην αξιολόγησή του.

«Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι αυτό που έδειξε με την δουλειά του στην Καντού. Οι ομάδες του συνδυάζουν τα αποτελέσματα με το καλό μπάσκετ. Σου αρέσει να τις βλέπεις».

 - Τι άλλο τον χαρακτηρίζει;

«Εσείς οι δημοσιογράφοι  θα τον λατρέψετε. Στις συνεντεύξεις Τύπου, δεν είναι καθόλου τυπικός ή βαρετός. Του αρέσει να  χρησιμοποιεί  εκφράσεις που  απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν κλισέ..».

-Άρα πιστεύεις ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση; 

«Γι αυτόν, που βγαίνει πρώτη φορά από την πατρίδα και δουλεύει για πρώτη φορά σε Εθνική ομάδα είναι μεγάλη η πίεση, όσο κι αν δεν θα το δείξει ποτέ. Για πρώτη φορά στην καριέρα του θα κοουτσάρει μαζί τόσους σταρ. Για μένα λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι πόσο μπάσκετ ξέρει, αλλά πόσο γρήγορα μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη αστεριών,  όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Φώτσης. Για να καταλάβεις, αυτή την εποχή στην μπασκετική πιάτσα ο Σπανούλης είναι …θεός. Αν ο Αντρέα τον πείσει και του εμπνεύσει σεβασμό,  είναι σα να πήρε  μάστερ από το Χάρβαρντ. Και τότε η Ελλάδα θα είναι μια ομάδα ικανή για το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ».

 - Η Ιταλία, που είναι στον ίδιο όμιλο;

«Έχει πολλά προβλήματα. Είμαστε πολλά χρόνια μακριά από τις πρώτες θέσεις. Κι ο Πιανιτζάνι έχει πίεση  γιατί προέρχεται από την αποτυχία με την Φενέρ. Πιστεύω ότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα με τις απουσίες βασικών παικτών, θα είμαστε ευχαριστημένοι αν μπούμε στην 8αδα».

 - Πώς βρέθηκες στο Καζακσταν;

"Ξεκίνησα με την καλύτερη ομάδα της χώρας, την Αστάνα, η οποία  βελτιώνεται πάρα πολύ τα τελευταία τρία χρόνια. Για να ανεβάσουμε τον ανταγωνισμό που τον χρειαζόμαστε, μετέχουμε στην Βαλτική Λίγκα και παίζουμε με μεγάλες ομάδες. Κάναμε σπουδαίες νίκες πέρσι επί της Ζαλγκίρις, της Λιέτουβος, της Χίμκι, αλλά αποκλειστήκαμε στα πλει οφ από την Λιέτουβος. Στην Ιταλία η κατάσταση και οι μισθοί των προπονητών είναι πολύ πεσμένα. Ήταν για μένα μια καλή ευκαιρία να  βγω στην διεθνή αγορά. Κι επειδή οι περισσότεροι διεθνείς είναι στην ομάδα μου, μου  εμπιστεύτηκαν και την Εθνική τους. Αυτό είναι μεγάλη τιμή, ανεξάρτητα από το επίπεδο που βρίσκεται. Αν πρόκειται για το Καζακσταν ή την Ελλάδα»

 - Ποιες είναι οι διαφορές του Ασιατικού μπάσκετ με το Ευρωπαϊκό;

«Πολύ μεγάλες. Δεν τους αρέσει και τόσο η τακτική, ούτε το “5 εναντίον 5”. Ούτε στον κόσμο αρέσει. Και ξέρεις κάτι; Στο κάτω –κάτω,  για τον κόσμο παίζουμε κι αφού εκείνος πληρώνει και ικανοποιείται πιο πολύ από ένα  σκορ 90-88 απ’ ότι με ένα 62-60, τι να κάνουμε. Βέβαια, αυτός είναι ένας λόγος που οι Ασιατικές ομάδες δεν μπορούν να διακριθούν σε Παγκόσμιο ή Ολυμπιακούς. Και μ’ αυτό το στιλ που παίζουν, ποτέ δεν θα καταφέρουν και κάτι καλύτερο εκτός Ασίας. Απ’ όσο κατάλαβα, αυτή την αλλαγή πήγε να κάνει στην Κίνα ο κόουτς Γιαννάκης.»

- Στο Καζακσταν έμειναν ικανοποιημένοι από την 8η θέση  στο Πανασιατικό;

«Εγώ ξέρω ότι στο τέλος ήρθε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας , με αγκάλιασε και μου είπε: «σε ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια που μας πρόσφερες σ’ αυτή την προσπάθεια».  Για μένα αυτή η ανθρώπινη προσέγγιση ήταν πιο σημαντική κι από ένα μετάλλιο. Δεν είμαι από τους προπονητές  που λένε ότι δεν δουλεύουν αν δεν έχουν στην ομάδα πάνω από 8 παίκτες του εκατομμυρίου. Το μόνο που δεν μου άρεσε και πρέπει να αλλάξει ήταν η συναισθηματική προσέγγιση των παικτών. Δεν θύμωναν μετά από μια ήττα. Έχαναν εύκολα το πάθος και τον ενθουσιασμό τους. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει».