Η Ελλάδα δεν είναι Φιλιππίνες και Φινλανδία


Τρίτη ομάδα που να προκαλεί φόβο, πέρα από τις ΗΠΑ και την Ισπανία, δεν υπάρχει σ’ αυτό το Μουντομπάσκετ. Συνεπώς, όλες οι υπόλοιπες που προχωρούν στη διοργάνωση, έχουν το δικαίωμα να ελπίζουν για μία θέση μεταξύ 3ης και 6ης.

Και φυσικά ανάμεσα σ’ αυτές συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα. Καλό είναι να παραμένει προσγειωμένη και να κοιτάει αγώνα  με αγώνα ξεχωριστά, αλλά από την άλλη είναι και μειωτικό για την αξία αυτής της ομάδας να προπαγανδίζεται ως επιτυχία και να υπερμεγεθύνεται και το γεγονός ότι προκρίθηκε στους «16» και η αποστολή της έτσι κι αλλιώς είναι πετυχημένη. Εντάξει, απαίτηση δεν έχει κανείς για μετάλλιο, αλλά στόχος μίνιμουμ πρέπει να είναι η οκτάδα.
Η προσπάθεια που επιχειρείται από την πρώτη μέρα για τη δημιουργία άλλοθι, στην περίπτωση που κάτι θα πήγαινε στραβά, την μειώνουν και είναι κάτι που δεν το αξίζουν παίκτες και προπονητής.
Η Ελλάδα δεν είναι Φιλιππίνες για να πανηγυρίζει μία νίκη, όπως αυτή που έκαναν σήμερα οι Ασιάτες, οι οποίοι χαίρονταν την χωρίς αντίκρισμα επικράτησή τους επί της Σενεγάλης, σαν να κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο. Η Εθνική Ελλάδας έχει υψηλότερες βλέψεις και η θετική αύρα που εκπέμπει σίγουρα αρέσει στον κόσμο, αλλά δεν αρκεί αυτό. Χρειάζεται και το κάτι παραπάνω. Οι δυνατότητες υπάρχουν και μιλάμε για μία ομάδα που δεν υπολείπεται σε δυναμικότητα των υπολοίπων.

Ποιος λοιπόν ο λόγος να εμφανίζεται ενορχηστρωμένα ως υπέρβαση η πρόκριση στους «16»; Συγνώμη, αλλά οι δυνατότητές είναι μεγαλύτερες. Μήπως αυτό γίνεται για να αποφευχθεί ενδεχόμενη περυσινή «κωλοτούμπα»; Γιατί αν θυμηθούμε και τα περυσινά δημοσιεύματα, τέτοιο καιρό,  μιλούσαν για μετάλλιο στο «Ευρωμπάσκετ» και το νέο αέρα που έφερε στην Εθνική ομάδα ο ερχομός του Τρινκιέρι. Το life style  είχε την τιμητική του και μάθαμε πως μαγειρεύει ο Ιταλός, τι κρασί προτιμάει με τις γαρίδες και τα ζυμαρικά και πόσο ιδανικός είναι για να αναλάβει την Εθνική ομάδα. Μέχρι που μετατράπηκε σε αποδιοπομπαίος τράγο.
Από την μία άκρη φτάσαμε τώρα στην άλλη. Καλό είναι να μην μεταφέρεται άγχος και πίεση στην ομάδα, αλλά είναι και άδικο να αντιμετωπίζεται σαν μία ομάδα της σειράς. Σαν μία ομάδα που μετέχει για πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση και χαίρεται μόνο και μόνο που παίρνει μέρος σ’ αυτή.

Για τη Φινλανδία μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά όχι όμως και για την Ελλάδα, που διαθέτει το υλικό και την ποιότητα για να την υπολογίζουν οι αντίπαλοί της. Όσο για την στήριξη που πρέπει να τύχει, αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ, κυρίως τώρα που έχει Έλληνα προπονητή.