Αν λεγόταν Ζέλικο…

Αυτή η «Ζελικο-λαγνεία» αρχίζει πλέον να κουράζει και είναι μειωτικό για την προσπάθεια των παικτών, αλλά και για τον Αργύρη Πεδουλάκη, να συνδέονται τα πάντα με τον προκάτοχό του. Εντάξει, το εμπεδώσαμε και δεν το αμφισβητεί κανείς ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι κορυφαίος προπονητής. Όμως δεν υπάρχει λόγος (εκτός κι αν υπάρχει) να συντηρείται τεχνητά ο μύθος του όταν όλα έχουν αλλάξει στον Παναθηναϊκό.

Υπάρχει η αίσθηση ότι κάποιοι δυσφορούν που ο Παναθηναϊκός προχωράει στην Ευρώπη και δεν έχει διασυρθεί, όπως θα περίμεναν, επειδή δεν βρίσκεται ο Ομπράντοβιτς στο τιμόνι του. Αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια εμμονή. Αν ήταν και οι ίδιοι παίκτες; Απροκάλυπτα θα υποστηριζόταν ότι είναι η ομάδα του Ζοτς και γι αυτό πάει καλά.

Χθες στο Βερολίνο ο Παναθηναϊκός έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι και δέχεται μία κριτική …επειδή μπήκαν τα τρίποντα. Όλα μετά από γύρισμα της μπάλας, με έξτρα πάσα και καλά ποσοστά. Όταν στις αρχές έπαιζε με τον Σχορτσανίτη, οι ειδήμονες αναρωτιούνταν «πόσο θ΄ αντέξει να παίζει συνέχεια με τον Σοφοκλή;». Τώρα που έχει το τρίποντο, πάλι βγαίνει η …μιζέρια. Να ψάχνουμε να βρούμε κάτι και να το αναδείξουμε ως λάθος.

Το γεγονός όμως ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε 27 βολές αυτό σημαίνει ότι πήγε την μπάλα κοντά στο καλάθι. Διαφορετικά πώς τις κέρδισε τις βολές; Από τις προσπάθειες για τρίποντο;

Κερδίζει ο Αργύρης, υπάρχουν μουρμουρητά για την εμφάνιση. Όταν το ίδιο συνέβαινε μέχρι πέρυσι: «Ο Ζοτς ξέρει πότε θα φορμαριστεί η ομάδα».
Χάνει ο Αργύρης, δέχεται την κριτική του καναπέ. Όταν το ίδιο συνέβαινε μέχρι πέρυσι: «Είναι τεχνητές κρίσεις του Ζοτς, ξέρει πότε πρέπει να χάνει».
Στηρίζεται στο τρίποντο ο Αργύρης, αμέσως μπαίνει το «αν». Τι θα γίνει όταν δεν μπουν τα τρίποντα; Όταν επί Ομπράντοβιτς ο απολογισμός ήταν μεγαλύτερος στα τρίποντα και έμοιαζαν με «ζαριές» οι αγώνες του Παναθηναϊκού, αμέσως τα παπαγαλάκια έβγαιναν να υποστηρίξουν ότι «τα πολλά τρίποντα βγαίνουν μέσα από τα συστήματα του Ζοτς». Γιατί τότε, μέχρι και το «τεσσάρι» σούταρε για τρίποντο. Όλοι γύρω γύρω και ο Μπατίστ κάτω από το καλάθι.

Και πάει λέγοντας…

Φυσικά αν οι τωρινές νίκες (και μ΄ αυτό το υλικό) στην Ευρώπη, σημειώνονταν με τον Ομπράντοβιτς, οι διθύραμβοι θα ήταν σε ημερήσια διάταξη. Και να κερδίζει μάλιστα χωρίς τον Διαμαντίδη.

Δεν θέλησε όμως να μείνει και να δείξει τι μπορεί να κάνει με τις σημερινές συνθήκες. Οπότε ας αφήσουν τον Πεδουλάκη που πολεμάει με παίκτες που δεν θα έκαναν στον Ζοτς, του οποίου κανείς δεν μπορεί να ψέξει τη φιλοσοφία του, όταν έχει τόσες διακρίσεις.

Ὀμως:

Μήπως ο Ματσιούλις των 400 χιλιάδων ευρώ που έβγαζε μάτια χθες στο Βερολίνο, δεν είναι προτιμότερος του Σάτο του 1,7 εκ. ευρώ;
Μήπως η διαφορά του Λάσμε με τον Μπατίστ είναι τόσο μεγάλη φέτος, που να δικαιολογεί τη διαφορά του ενός εκατομμυρίου; Πεντακόσιες χιλιάδες ο Λάσμε, 1,5 εκ. ο Μπατίστ. Για να μην προσθέσουμε και τα 2,5 εκ. (συμπεριλαμβανομένου και του «μπάι» στην Παρτιζάν) του Μάριτς, για δύο χρόνια.
Ήταν τόσο καλύτερος ο Λόγκαν που στοίχιζε 800 χιλιάδες ευρώ από τον Μπράμος των 300 χιλιάδων;

Μόνο απ΄ αυτές τις τρεις περιπτώσεις, ο Παναθηναϊκός είναι κερδισμένος και αγωνιστικά, αλλά και οικονομικά, αφού γλίτωσε 2,8 εκατ. ευρώ. Καλά, για τον Καπόνο, δεν συζητάμε.

Δεν μπορεί λοιπόν ό,τι έκανε ο Ομπράντοβιτς να είναι θέσφατο και να βρίσκεται διαρκώς στο απυρόβλητο και να δικαιολογούνται, ενορχηστρωμένα, οι επιλογές του. Να στοχοποιείται ο Πεδουλάκης για την απόκτηση του Σκορδίλη που στο κάτω –κάτω στοιχίζει 40 χιλιάδες ευρώ, όταν έχουν περάσει τόσες και τόσες πανάκριβες λάθος επιλογές ή όταν αγνοήθηκαν οι Παπανικολάου, Μάντζαρης, Σλούκας, επειδή δεν γέμιζαν το μάτι στους βοηθούς του Ζοτς και κερδισμένος βγήκε ο Ολυμπιακός, με την επένδυση που έκανε.

Όσο γι αυτό που λέγεται, ότι από τη στιγμή που έφυγε ο Σέρβος προπονητής, άνοιξαν την πόρτα εξόδου και οι παίκτες, επί θητείας του γιατί έφυγαν και δεν έμειναν οι Ρέμπρατσα, Μποντίρογκα, Σισκάουσκας, Λάκοβιτς, Σπανούλης;

Τέλος, από την αναμφισβήτητη αξία του Ομπράντοβιτς θα περίμεναν πολλοί να αναδείξει και να καθιερώσει παίκτες από το «φυτώριο» του Παναθηναϊκού. Από τους μεγάλους συλλόγους, είναι ο μόνος που χρόνια ασχολείται συστηματικά με τις υποδομές και πρωταγωνιστεί στα παιδικοεφηβικά πρωταθλήματα. Στα 13 χρόνια που ήταν στον Παναθηναϊκό ο Ομπράντοβιτς, δεν υπήρξε ούτε ένα ταλέντο για να δουλευτεί στα χέρια του;

Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η σύγκριση των προπονητών και να γίνεται προσπάθεια μείωσης της δουλειάς του Πεδουλάκη. Στο κάτω κάτω το έργο του είναι απείρως πιο δύσκολο. Ο Ζότς ανέλαβε δις πρωταθλητή τον Παναθηναϊκό, τον άφησε δευτεραθλητή και ο Αργύρης προσπαθεί να τον ξαναφέρει στην κορυφή.