Ενοχλεί η απαξίωση και όχι ο Τρινκέρι

Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει αν ο Αντρέα Τρινκέρι θα πετύχει (κάτι που το θέλουμε όλοι όσοι αγαπάμε πραγματικά την Εθνική ομάδα) ή όχι (απευκταίο) στο έργο που πρόκειται ν’ αναλάβει. Όπως επίσης, κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι είναι ένας εξελίξιμος προπονητής, που μπορεί να φτάσει ψηλά.

Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, οι επιφυλάξεις και οι εντάσεις, δεν έχουν να κάνουν ούτε με την εθνικότητά του Τρινκέρι, ούτε με το φτωχό βιογραφικό του, ούτε με το αν μοιάζει στον ακατανόμαστο ή στον Όστιν Πάουερς. Έχουν να κάνουν με την όλη διαδικασία (απαξιωτική συμπεριφορά προς τον Έλληνα προπονητή) και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Εθνική ομάδα. Επιδερμικά, χωρίς προοπτική, με τακτική που μοιάζει με εκείνη που ακολουθείται για τη διοργάνωση του τελικού του κυπέλλου Ελλάδας. Την τελευταία στιγμή και όπως όπως.

Με τη μόνη διαφορά όμως ότι η Εθνική ομάδα δεν προσφέρεται για πειραματισμούς και πολύ περισσότερο δεν ανήκει στις δυνάμεις εκείνες που χρειάζονται τα «φώτα» για να αντιγράψουν το Λιθουανικό ( όπως λεγόταν επί Καζλάουσκας) ή τώρα, το Ιταλικό μοντέλο. Έχουμε τη δική μας σχολή.

Και η πιο βασική ένσταση. Από τη στιγμή που δεν επιλέχτηκε κάποιος έμπειρος ξένος με περγαμηνές, γιατί να μην προτιμηθεί ένας Έλληνας της νέας γενιάς. Όταν μάλιστα οι Έλληνες προπονητές διακρίνονται στο εξωτερικό, είναι, τουλάχιστον, άκομψο να θεωρούνται «λίγοι» για την Εθνική ομάδα και ν’ απορρίπτονται με φτηνά επιχειρήματα. Φτάνει πια αυτή η «καραμέλα»… Οι Ρώσοι πρότειναν στον Φώτη Κατσικάρη συνεργασία για έναν ολυμπιακό κύκλο. Εμείς γιατί να μην το επιχειρήσουμε με Έλληνα;

Στο κάτω –κάτω σε 2-3 μήνες, τι μπορεί να προλάβει να πετύχει ένας ξένος, όσο καλός κι αν είναι. Από τη στιγμή που η περίπτωση Τρινκέρι εμπεριέχει το ρίσκο σε υψηλό βαθμό, ποιος ο λόγος να μη ρισκάρει η ομάδα με έναν εξελίξιμο Έλληνα; Και σε περίοδος κρίσης, μπορεί να ήταν και πιο οικονομικός, με βάση τις δυνατότητες της ΕΟΚ.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο Αντρέα Τρινκέρι είναι ο μόνος κερδισμένος ό, τι κι αν γίνει. Αυτόματα το όνομά του εκτοξεύθηκε στα ύψη με τη συμφωνία που έκλεισε κι αν πάει καλά από πλευράς αποτελεσμάτων, θα είναι από τους πλέον περιζήτητους στην ευρωπαϊκή αγορά. Ο Ιταλός «χτίζει» την καριέρα του και αυτό τον ενδιαφέρει περισσότερο, παρά το οικονομικό. Έχει τη φλόγα, γι αυτό ήταν και πιο εύκολος στις διαπραγματεύσεις. Οποιοσδήποτε άλλος –τουλάχιστον- θα έβαζε ως όρο και την πρόσληψη συμπατριώτη προπονητή δίπλα του.

Είδατε, με τι περηφάνια η πρόεδρος της Καντού μίλησε για τη πρόταση της Ελλάδας; Και μην αμφιβάλετε ότι οι γείτονες θα το «πουλήσουν» αυτό προς όφελος του Ιταλικού μπάσκετ, γενικότερα.

Ερώτηση 1η: Ο Τρινκέρι που συμφώνησε για δύο χρόνια, θα παραμείνει άραγε, αν στο «Ευρωμπάσκετ» της Σλοβενίας το καλοκαίρι η Εθνική δεν εξασφαλίσει την πρόκριση για το «Μουντομπάσκετ» του 2014 στην Ισπανία;

Ερώτηση 2η: Αρκούν δύο μήνες, στην καλύτερη περίπτωση, για να «δέσει» ο Ιταλός προπονητής με τους διεθνείς και να περάσει τη φιλοσοφία του; Λογικά Ιούνιο προβλέπεται να τελειώσουν οι υποχρεώσεις της Καντού. Και με τον Ηλία Ζούρο υπήρχε το ίδιο πρόβλημα όταν καθυστέρησε λόγω των υποχρεώσεών του με τη Ζαλγκίρις, αλλά τουλάχιστον γι αυτόν το στάδιο προσαρμογής ήταν πιο βατό, αφού γνώριζε πρόσωπα και πράγματα.

ΥΓ1. Από τις πρώτες προγραμματικές δηλώσεις του Τρινκέρι στην ιστοσελίδα της ΕΟΚ, κακόηχο ήταν αυτό το: «Με λίγα λόγια να γίνουμε ΟΜΑΔΑ».

Τι εννοεί ο ποιητής; Ξέρει πού έρχεται; Γιατί αν, όπως λέγεται, είναι γνώστης του ελληνικού μπάσκετ, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η εθνική μπάσκετ είναι υπόδειγμα προς μίμηση και από τα λίγα πράγματα που μπορούμε να υπερηφανευόμαστε. Δεν αναλαμβάνει καμία διαλυμένη ομάδα κι έρχεται για να την κάνει ΟΜΑΔΑ.

ΥΓ. Επειδή η επιλογή είναι αποκλειστική υπόθεση του προέδρου της ΕΟΚ, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα νιώσει απόλυτα δικαιωμένος αν η Εθνική τον Σεπτέμβριο γυρίσει μ’ ένα μετάλλιο από τη Σλοβενία. Αν όμως κάτι «στραβώσει», δεν θα μπορεί να μεταθέσει πουθενά αλλού τις ευθύνες. Κανένας προσωπικός «πόλεμος» δεν γίνεται και ούτε άλλοθι αναζητούνται, όταν προσδοκία όλων είναι να πετύχει η Εθνική ομάδα και μακάρι ο Αντρέα Τρικέρι να ριζώσει στο τιμόνι της και όχι ν΄ αποδειχθεί άλλο ένα εξιλαστήριο θύμα.