Οι εμβληματικοί αρχηγοί των Σέλτικς (pics+vids)

Οι Μπόστον Σέλτικς αποτελούν την ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στο ΝΒΑ (17) και πάντα είχαν αρχηγούς που ξεχώριζαν. Το basketnews με αφορμή τον νέο τους αρχηγό, Ραζόν Ρόντο, σας παρουσιάζει τους ηγέτες των Σέλτικς από το 1950 ως σήμερα.

Στο παιχνίδι με τους Λέικερς την προηγούμενη εβδομάδα, στο TD Garden, ο εκφωνητής του γηπέδου (γνωστός και ως "η φωνή των Σέλτικς"), Έντι Παλλαντίνο, παρουσίασε τον Ρόντο μετά από σχεδόν ένα χρόνο, αυτή τη φορά βάζοντας μπροστά και τη λέξη "captain". Ο 27χρονος γκαρντ έγινε και επίσημα ο νέος αρχηγός των Σέλτικς παίρνοντας τη σκυτάλη από ιστορικές μορφές του αθλήματος, όπως οι Κούζι, Μπέρντ και Πιρς.

Μπομπ Κούζι  (1950-1963)  

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη από Γάλλους γονείς το 1928, την περίοδο του “Great Depression”, ανάμεσα στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ο Κούζι έμελλε να είναι o πρώτος αρχηγός των Σέλτικς που θα σήκωνε το πρωτάθλημα το 1957 απέναντι στους Σεντ Λούις Χοκς (μετέπειτα Ατλάντα Χοκς). Ο Κούζι ήταν ο MVP του ΝΒΑ για εκείνη τη χρονιά με 20,6 πόντους και 7,5 ασιστ ανά παιχνίδι. Κατάφερε επίσης να πάρει ως αρχηγός των "Κελτών" και το δεύτερο πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας το 1959. Ο Κούζι όμως δεν σταμάτησε εκεί και οδήγησε τους Σέλτικς σε 4 ακόμα συνεχόμενους τίτλους το 1960, 1961, 1962 και 1963. Στις 17 Μαρτίου του 1963 το Boston Garden (πρώην έδρα των Σέλτικς) γέμισε για να αποχαιρετήσει τον πρώτο μεγάλο ηγέτη της Βοστώνης που αποσυρόταν, μετά από 13 χρόνια. 

Μπιλ Ράσελ (1963-1969)

Το 1956, οι Σεντ Λούις Χοκς πήραν, μέσω των ντραφτ, τον 22χρονο τότε σέντερ, Μπιλ Ράσελ. Όμως ήθελαν διακαώς να αποκτήσουν τον εξάκις All-Star, Εντ Μακόλεϊ, από τους Σέλτικς. Ο προπονητής της Βοστώνης, Ρεντ Άουερμπαχ, είχε ήδη δει στον αμυντικογενή Ράσελ τις αρετές ενός ηγέτη που μαζί με τον Κούζι θα έφερναν τίτλους στη Βοστώνη και έτσι σε μια κίνηση που ξάφνιασε τους πάντες, αντάλλαξε τον έμπειρο Μακόλεϊ για τον ταλαντούχο Μπιλ. Ο Ράσελ μετά την απόσυρση του Κούζι από την ενεργό δράση έγινε ο 2ος αρχηγός των Σέλτικς το 1963. Έχει τα περισσότερα πρωταθλήματα από κάθε άλλο παίχτη στο ΝΒΑ, αφού κατάφερε σε 13 σεζόν να πάρει 11 τίτλους (1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1969). 

Τζον Χάβλιτσεκ (1969-1978)

Έδωσε νοήμα στον όρο "έκτος πάιχτης", καθώς στα πρώτα του χρόνια ξεκινούσε από τον πάγκο και άλλαζε τη ροή του αγώνα. Είναι ο πρώτος σκόρερ και ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία των Σέλτικς με 26.395 πόντους σε 1.270 παιχνίδια. Έχει μείνει στην ιστορία για το "επικό" κλέψιμο στο 7ο και τελευταίο παιχνίδι των τελικών της Ανατολής του 1965 απέναντι στους 76ers του Τσάμπερλαιν. Με το σκορ στο 110-109, υπέρ των Σέλτικς,  5 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του παιχνιδιού, ο Ράσελ έκανε την επαναφορά κάτω από καλάθι της ομάδας του. Η μπάλα όμως βρήκε σε ένα από τα σύρματα που κρατούσαν από το ταβάνι τη μπασκέτα εκείνα τα χρόνια και έτσι δόθηκε στους φιλοξενούμενους 76ers. Ο Χαλ Γκριρ ήταν έτοιμος να κάνει την επαναφορά και η λογική έλεγε ότι η μπάλα θα πήγαινε στον θηριώδη Τσάμπερλαιν. Όμως ο Ράσελ, έχοντας πεισμώσει από το προηγούμενο λάθος του, έπαιξε καταπληκτική άμυνα-άρνησης αποκλείωντας την πάσα στον σέντερ των φιλοξενουμένων. Ο Χάβλιτσεκ έδωσε λίγο χώρο στον σκόρερ των 76ers, Τσετ Γουόκερ, έτσι ώστε ο Γκριρ να νομίζει πως ο συμπαίχτης του είναι ελεύθερος. Μόλις έγινε η επαναφορά ο Χάβλιτσεκ πετάχτηκε, έκλεψε τη μπάλα και την έδωσε στον αμαρκάριστο Σαμ Τζόουνς, χαρίζοντας την πρόκριση (και έναν ακόμα τίτλο) στους Σέλτικς. Ο Χάβλιτσεκ έκλεισε την καριέρα του με 8 πρωταθλήματα σε 16 χρόνια. 

Ντέιβ Κόουενς (1978-1980)

Κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Ράσελ στη ρακέτα των "Κελτών" το 1970, καθώς τον πρότεινε ο ίδιος ο βετεράνος των Σέλτικς μόλις αποσύρθηκε. Παρά το ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός (2,05 μέτρα), κατάφερε να αφήσει το στίγμα του στους Σέλτικς και να γίνει αρχηγός τους μετά την απόσυρση του Χάβλιτσεκ το 1978. Το 1973 ήταν MVP του ΝΒΑ (και του All-Star game της ίδιας χρονιάς) έχοντας 20,5 πόντους και 16,2 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Πήρε 2 πρωταθλήματα (1974 και 1976) και αποσύρθηκε το 1980. Επέστρεψε στα γήπεδα, 2 χρόνια μετά, με τη φανέλα των Μπακς (τη σεζόν 1982-3) και σήμερα είναι στο επιτελείο των Ντιτρόιτ Πίστονς. 

Λάρι Μπερντ (1980-1992)

Για πολλούς το όνομα "Λάρι Μπερντ" είναι συνδεδεμένο με την ιστορία των Σέλτικς. Πήρε 3 πρωταθλήματα (1981, 1984, 1986), 1 χρυσό σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1992), έλαβε μέρος 12 φορές σε All Star game (1980-1988 και 1990-2) και ήταν 3 φορές MVP του ΝΒΑ (1984, 1985, 1986). Είναι ο πρώτος σκόρερ των Σέλτικς κατ᾽αναλογία παιχνιδιών, καθώς σκόραρε 21.791 πόντους σε μόλις 897 παιχνίδια (24,3 πόντους ανά παιχνίδι). Ο Μπερντ ήταν ο υψηλότερα αμοιβόμενος ρούκι το 1979, καθώς υπέγραψε συμβόλαιο  3,25 εκ. δολαρίων για 5 χρόνια. Οι Σέλτικς που την προηγούμενη σεζόν (1978-9) είχαν ρεκόρ 29 νίκες-53 ήττες κατάφεραν ένα χρόνο μετά, με τον Μπερντ στη σύνθεσή τους, να έχουν ρεκόρ 61-21. Έτσι το 1980 ο νεαρός Λάρι, σε ηλικία 24 ετών, έγινε ο νέος αρχηγός της ομάδας της Βοστώνης. Σήμερα είναι πρόεδρος των πρωτοπόρων, Ιντιάνα Πέισερς.

 Ρέτζι Λιούις (1992-1993)

Πρόκειται για μία από τις πιο τραγικές φιγούρες του ΝΒΑ, καθώς ο Λιούις "έφυγε από τη ζωή" στις 27 Ιουλίου του 1993 σε ηλικία 27 ετών. Άφησε την τελευταία του πνοή στο γήπεδο, αφού σε μία προπόνηση έπαθε ανακοπή καρδιάς. Έλαβε μέρος στο All Star game του 1992 και είχε ψηφιστεί καλύτερος παίχτης της Ανατολής τρεις φορές (1985, 1986, 1987). Όταν ο Μπερντ αποσύρθηκε, ο Λιούις έγινε ο 6ος αρχηγός των Σέλτικς. Η φανέλα με το νο35, που φορούσε, είναι συνέχεια κρεμασμένη στην οροφή του TD Garden.

Ρόμπερτ Πάρις (1993 -1994)

Μαζί με τους Μπερντ και ΜακΧέιλ αποτέλεσαν τους πρώτους “Big Three” του ΝΒΑ τη δεκαετία του 80. Ο Ρόμπερτ Πάρις είχε επιλεχθεί στο ντραφτ του 1976 από τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, όμως ο Άουερπαχ, που πλέον είχε γίνει πρόεδρος στους Σέλτικς, τον έφερε στη Βοστώνη το 1980 (τη χρονιά που ήρθε και ο ΜακΧέιλ), δίνοντας ντραφτ πικς πρώτου γύρου στους Γουόριορς. Κέρδισε 3 τίτλους ΝΒΑ (1981, 1984 και 1986) και έλαβε μέρος σε 9 All Star games (1981, 1982,1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1991, 1992). Με τους Μπερντ και ΜακΧέιλ να έχουν αποσυρθεί το 1992 και 1993 αντίστοιχα, ο Πάρις έμελλε να χριστεί αρχηγός των Σέλτικς σε ηλικία 40 ετών.

Ντομινίκ Γουίλκινς (1994-1995)

Το 1994 οι Σέλτικς επέλεξαν έναν αρχηγό και έναν υπαρχηγό. Αρχηγός έγινε το μεγάλο απόκτημα τους από την Ατλάντα, Ντομινίκ Γουίλκινς και υπαρχηγός ο πιο παλιός στην ομάδα, Ντι Μπράουν (6η του χρονιά στους Σέλτικς).  Ο γεννημένος στο Παρίσι το 1960, Γουίλκινς, που το 1996 έφερε με τη φανέλα του Παναθηναϊκού την πρώτη Ευρωλίγκα στην Ελλάδα, είχε συμμετάσχει σε 9 All Star games από το 1986 εώς το 1994 (νικητής καρφωμάτων το 1985 και το 1990 απέναντι στους Τζόρνταν και Πίπεν αντίστοιχα), ήταν 1ος σκόρερ του ΝΒΑ το 1986 και MVP του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας το 1996. Έπαιξε μόλις για μία σεζόν στους Σέλτικς, αλλά πρόλαβε να γίνει αρχηγός της ομάδας. 

Ντι Μπράουν (1995-1996)

Μόλις ο Ντομινίκ έφυγε για την Αθήνα το 1995, ο υπαρχηγός Μπράουν προβιβάστηκε σε αρχηγό των Σέλτικς. Ἐμεινε στην ιστορία ως ο νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων του 1991 και δόθηκε στους Ράπτορς (μαζί με τον Τσάνσεϊ Μπίλαπς) το 1998. 

Ρικ Φοξ (1996-1997)

Έγινε γνωστός κυρίως με τη φανέλα των Λέικερς, με τους οποίους πήρε 3 πρωταθλήματα (2000, 2001, 2002). Πήγε σε ηλικία 22 ετών, το 1991, στη Βοστώνη και τη σεζόν 1995-1996 είχε 15,4 πόντους ανά παιχνίδι με αποτελεσμα την επόμενη χρονιά να γίνει αρχηγός της ομάδας παρά την ύπαρξη του Μπράουν. Εντούτοις, το καλοκαίρι του 1997 οι Σέλτικς τον άφησαν ελεύθερο και εκείνος "βρήκε το λιμάνι του" στο Λος Άντζελες παρέα με τους Κόμπι Μπράιαντ και Σακίλ Ο᾽Νιλ. Σήμερα ασχολείται με την υποκριτική και έχει λάβει μέρος σε αρκετές ταινίες του Χόλυγουντ.

Ντι Μπράουν – Άντουαν Γουόκερ – Πέρβις Έλισον (1997 -1998)

Οι Σέλτικς, που πλέον είχαν να πάρουν πρωτάθλημα πάνω από μία δεκαετία, έψαχναν λύσεις ώστε να ανυψώσουν το ηθικό των παιχτών τους. Μία από αυτές ήταν να βάλουν 3 αρχηγούς στην ομάδα. Επανέφεραν τον Μπράουν (έφυγε όμως στα μέσα της σεζόν για το Τορόντο) και έβαλαν τον έμπειρο Έλισον μαζί με τον ελπιδοφόρο Άντουαν Γουόκερ στην τριάδα των αρχηγών. Όμως ο Έλισον έχασε τη σεζόν λόγω τραυματισμού και ο Γουόκερ έμεινε ο μόνος αρχηγός της Βοστώνης.

Άντουαν Γουόκερ (1998-1999)

Πήγε στη Βοστώνη το 1996, σε ηλικία 20 ετών, αφού πρώτα είχε κατακτήσει το NCAA με τη φανέλα του Κεντάκι, και αμέσως κατάφερε να γίνει ο ηγέτης της ομάδας. Έλαβε μέρος σε 3 All Star games (1998, 2002, 2003) και πήρε ένα πρωτάθλημα (2006 με τη φανέλα των Μαϊάμι Χιτ). Μαζί με τον Πιρς οδήγησαν τη σεζόν 2001-2002 τους Σέλτικς στα πλέι οφ μετά από 7 χρόνια. Έφυγε το 2003 για τους Ντάλας Μάβερικς, αλλά επέστρεψε 2 χρόνια μετά στη Βοστώνη για να ξαναφύγει λίγο μετά για το Μαϊάμι. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2012, αφού για 4 χρόνια περιπλανήθηκε στo NBDL.

Άντουαν Γουόκερ – Ντάνα Μπάρος (1999-2000)

Το 1999 οι Σέλτικς έβαλαν δίπλα στον Γουόκερ τον βετεράνο Ντάνα Μπάρος που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες κατείχε ένα σπάνιο ρεκόρ. Είχε πετύχει τουλάχιστον ένα τρίποντο σε 89 συνεχόμενα παιχνίδια από το 1994 ως το 1996. Ο Κάιλ Κόρβερ των Χοκς έσπασε αυτό το ρεκόρ στις 6 Δεκεμβρίου του 2013 στο παιχνίδι απέναντι στους Κλιπερς. Ο Μπάρος που πέρασε τα κολλεγιακά του χρόνια στη Βοστώνη πήγε στους "Κέλτες" το 1996, ενώ ένα χρόνο πριν είχε λάβει μέρος στο All Star game και είχε ψηφιστεί ως ο πιο βελτιωμένος παίχτης της λίγκας. Το 2000 πήγε στους Μάβερικς για να επιστρέψει το 2004 αρχικά ως βοηθός προπονητή και μετέπειτα ως παίχτης, μόνο για ένα τελευταίο παιχνίδι πριν αποσυρθεί (σκόραρε 6 πόντους).

Άντουαν Γουόκερ – Πολ Πιρς (2000-2003)

Όταν ο Μπάρος έφυγε το 2000 για το Ντάλας, οι ιθύνοντες της ομάδας έχρισαν τον Πιρς δεύτερο αρχηγό. Ο “Truth”, όπως τον αποκαλούν, γεννήθηκε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια το 1977 και σε ηλικία 21 ετών αποκτήθηκε από τους Σέλτικς και αποτέλεσε μια από τις πιο ιστορικές φιγούρες της ομάδας. Τα τρία χρόνια που συνυπήρξε αρχηγός μαζί με τον Γουόκερ είχε μ.ο. 25,7 πόντους ανά παιχνίδι. 

Πολ Πιρς (2003-2013)

Αν συνυπολογιστούν και τα χρόνια που είχε δίπλα του τον Γουόκερ, ο Πιρς υπήρξε ο μακροβιότερος αρχηγός των Σέλτικς μαζί με τον Κούζι (13 χρόνια). Μεγαλύτερη στιγμή στην μέχρι τώρα καριέρα του είναι το πρωτάθλημα που πήρε με τους Σέλτικς (μετά από 22 χρόνια) το 2008 μαζί με τους Γκαρνέτ, Άλεν και Ρόντο. Μάλιστα στον πρώτο τελικό του 2008 απέναντι στους Λέικερς ο Πιρς χτύπησε στις αρχές της 3ης περιόδου και οδηγήθηκε στα αποδυτήρια. Επέστρεψε όμως λίγο μετά και κατάφερε να σκοράρει 15 πόντους μέχρι το τέλος της περιόδου δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του.

Την ίδια χρονιά ψηφίστηκε MVP των τελικών, αφού είχε οδηγήσει τη Βοστώνη στο 17ο τίτλο της ιστορίας της. Έχει αγωνιστεί σε 10 All Star games (2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012) και έχει κατακτήσει μία φορά το διαγωνισμό τριπόντων (2010). Τον Ιούνιο του 2013 η διοίκηση των Σέλτικς προχώρησε σε μία αμφιλεγόμενη κίνηση. Παραχώρησε στους Μπρούκλιν Νετς τους Πιρς, Γκαρνέτ και Τέρι με αντάλλαγμα επιλογές πρώτου γύρου στα ντραφτ του 2014, 2016 και 2018 συν τους Χάμφρις, Γουάλας, Τζόζεφ, Μπόγκανς και Μπρουκς. Ο Πιρς, πλέον, σε ηλικία 37 ετών σκοράρει 13 πόντους ανά παιχνίδι με τη φανέλα των Νετς και καλείται να οδηγήσει τη νέα του ομάδα στα πλέι οφ αφήνοντας, ίσως, εκτός τους αγαπημένους του Σέλτικς.

Δημήτρης Σουρβάνος