Το deja vu της Εθνικής...

Μια παροιμία μας λέει «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση» και μια ματιά στην πορεία της Εθνικής Ανδρών τα εννιά τελευταία χρόνια, φτάνει και περισσεύει για να την επιβεβαιώσει. Με εξαίρεση το Ευρωμπάσκετ του 2009, σε όλες τις υπόλοιπες διοργανώσεις το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μένει από δυνάμεις στο πιο κρίσιμο παιχνίδι. Δυνάμεις (περισσότερο) ψυχολογικές και όχι (τόσο) σωματικές.

Ειδικά απέναντι στους Ισπανούς οι οποίοι έχουν αναπτύξει (κακά τα ψέμματα) πελατειακή σχέση με την ελληνική ομάδα. Μετά το 2006 και τον... καταραμένο τελικό της Σαϊτάμα, οι Ιβηρες μας κερδίζουν όπου και αν μας πετύχουν! Απλά στην Πολωνία αντιμετώπισαν την Εθνική... αργά και δη στον ημιτελικό με αποτέλεσμα να της δοθεί η δυνατότητα να διεκδικήσει (και στο τέλος να κατακτήσει) το χάλκινο μετάλλιο. Η νίκη που έκανε πριν από δύο χρόνια στη Σλοβενία δεν έκρινε τίποτα. Αντίθετα, η ήττα που υπέστη στον προημιτελικό της Λιλ, της στοίχισε την είσοδο στα ημιτελικά, με τους Ισπανούς να διευρύνουν το επιμέρους σκορ στο 7-1 τα εννιά τελευταία χρόνια.

Το deja vu της Εθνικής δεν είναι τόσο οι ήττες από την παρέα του Πάου Γκασόλ, όσο ότι χαλάει την πολύ καλή εικόνα που δημιουργεί καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά. Με έξι νίκες σε ισάριθμες αναμετρήσεις έφτασε μέχρι τους «8» αλλά στο πιο κρίσιμο παιχνίδι παρουσίασε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Χωρίς νεύρο, χωρίς ένταση, χωρίς ενέργεια, χωρίς το απαιτούμενο πάθος για μια νίκη κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο. Τον μεγαλύτερο για την ακρίβεια. Την ομάδα που (συνεχίζει να) αποτελεί τον κακό της δαίμονα.

Και το πρόβλημα δεν είναι αγωνιστικό, αλλά πνευματικό. Γι' άλλη μια φορά (ανεξαρτήτως προσώπων εντός και εκτός παρκέ) η Εθνική ομάδα παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων, κομπλαρισμένη, έξω από τα νερά της και γνώρισε την (λογική και δικαιότατη) ήττα από την ελλιπέστατη Ισπανία.

Κακά τα ψέμματα αλλά  ήταν η μεγάλη ευκαιρία της Εθνικής για κάτι καλό. Μια «γεμάτη» ομάδα, με ένα αξιοζήλευτο ρόστερ, απέναντι σε έναν αντίπαλο χωρίς βασικότατα στελέχη της. Που θα ξαναβρεθεί τέτοια ευκαιρία; Ίσως και ποτέ! Ομως για να μπορέσει κάποια ομάδα να φτάσει ψηλά και να κατακτήσει τίτλους θα πρέπει να κερδίσει και τις καλύτερες ομάδες. Η Ελλάδα δεν τα κατάφερε σε αυτό το Ευρωμπάσκετ και απέτυχε αν λάβει κανείς υπόψιν του πόσο ψηλά είχε ανέβει ο πήχης πριν από το πρώτο τζάμπολ.

Παρόλα αυτά, δεν χάθηκε τίποτα. Η ζωή συνεχίζεται και σίγουρα υπάρχει μέλλον, αφού έρχονται παίκτες (με μπροστάρη τον διαστημικό Αντετοκούνμπο) που θα μπορούν να στελεχώσουν επάξια την ομάδα. Και για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να την οδηγήσουν θα πρέπει να υπάρχει υπομονή. Όσο και αν (αυτή) εξαντλείται...

Και μην ξεχνάμε κάτι. Παίζουν και οι άλλοι μπάσκετ. Και είναι (και αυτοί) καλοί...