Πόσο ακόμα «Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ»;

2833459 1

Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για την ήττα του Παναθηναϊκού στη Βαλένθια, στέκεται στα δύο αμυντικά πρόσωπα που έδειξε και αφού αναρωτιέται «ποιο από τα δύο είναι αυτό που μπορεί τελικά να υπερισχύσει» εξηγεί ότι κάποια στιγμή το σκηνικό θα... επαναλαμβανόταν.

 Κάντε ένα γκάλοπ μεταξύ σας. Ρωτήστε τους φίλους σας, τους συγγενείς σας και γενικά όποιον γνωρίζετε που παρακολουθεί συστηματικά τα φετινά παιχνίδια του Παναθηναϊκού:

«Δεν περιμένατε ότι η ομάδα θα κάνει και πάλι ένα κακό αμυντικά ματς και θα βρεθεί να χάνει από ομάδα που, θεωρητικά πάντα, μπορούσε να κερδίσει;» Ε, δεν πιστεύω να πάρετε αρνητική απάντηση. Και φυσικά δεν πρόκειται να πέσετε και από τα σύννεφα.

Μπορεί στα τρία προηγούμενα ματς η δύναμη της έδρας να έδωσε ώθηση στους «πράσινους» με αποτέλεσμα να κάνουν το 3/3 στο ΟΑΚΑ, να αποκτήσουν ψυχολογία, να κερδίσουν θέσεις στην κατάταξη και να μπορούν να κοιτάξουν πιο ψηλά αλλά ήρθε η αναμέτρηση στη Βαλένθια για να προσγειώσει τους πάντες στην πραγματικότητα και να τους υπενθυμίσει τον πρωταρχικό στόχο που είχαν στην φετινή EuroLeague.

Ποια είναι η πραγματικότητα και ποιος ο στόχος; Αφενός ότι το αμυντικό πρόβλημα στην ομάδα είναι μεγάλο και ότι δεν λύνεται από τη μία μέρα στην άλλη και μέσα από μερικές προπονήσεις. Κάτι που υπογράμμισε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ο Ρικ Πιτίνο λέγοντας ότι η ομάδα «χτίστηκε για την επίθεση και όχι για την άμυνα». Αφετέρου ότι πρέπει να διασφαλιστεί η πρόκριση στα playoffs που αποτελεί και τον πρώτο στόχο.

Προβληματισμός μεν, χαμόγελα δε...

Δεν λέω. Φυσικά και να κοιτάξει πιο ψηλά. Οφείλει και πρέπει να κοιτάξει πιο ψηλά. Όμως για να το κάνει αυτό θα πρέπει να παρουσιάσει συνέπεια και σταθερότητα στην άμυνα, χωρίς στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα να βγαίνει στο παρκέ ο «Δόκτορ Τζέκιλ» και για ένα μικρότερο ο «Μίστερ Χάιντ». Τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πρόσωπα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στη «Fonteta» ήταν και εκείνα που προκαλούν προβληματισμό και... χαμόγελα. Προβληματισμό γιατί σε τρία δεκάλεπτα είχε δεχθεί 80 πόντους! Χαμόγελα γιατί είχε κρατήσει την άμυνά του στο «μηδέν» για πέντε λεπτά και μέχρι να δεχθεί τους πρώτους πόντους από τη Βαλένθια, δείχνοντας ότι... μπορεί να παίξει άμυνα.

Φυσικά είναι αδύνατον να συμβεί για 35-40 λεπτά. Δεν μπορεί να γίνει. Είναι ανέφικτο. Παρόλα αυτά οι παίκτες του «τριφυλλιού» θα μπορούσαν να το έκαναν για ένα δεκάλεπτο ακόμα ώστε να απέφευγαν το... κυνήγι στο σκορ και να ήταν εκείνοι που θα καθόριζαν την εξέλιξη του ματς. Ακόμα και έτσι, όμως, ακόμα και με αυτήν την τραγική άμυνα των τριών πρώτων δεκαλέπτων μπόρεσε να μείνει στο παιχνίδι μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα.

Μάλιστα αν δεν υπήρχαν μερικά σφυρίγματα που κράτησαν τη Βαλένθια στο παιχνίδι και τη βοήθησαν να πάρει «μαξιλαράκι» ασφαλείας μετά το 85-84, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί τελείως διαφορετικά. Η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός ήταν για ένα ακόμη ματς κακός στην άμυνα, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα το πλήρωσε. Και ήταν θέμα χρόνου να το πληρώσει.

Αν και εφόσον θέλει να κοιτάξει πιο ψηλά στη διοργάνωση πρέπει να διορθώσει άμεσα τα κακώς κείμενα στο συγκεκριμένο κομμάτι. Και δεν λέω να δέχεται εν μία νυκτί 65 πόντους κατά μέσο όρο, έτσι; Όμως όχι και 90 πόντους! Μπορεί να είναι η καλύτερη ομάδα στην EuroLeague όσον αφορά την επίθεη, μπορεί να οδηγεί τα ματς σε πολλές κατοχές γιατί διαθέτει τεράστια ποιότητα στο σκοράρισμα, αλλά δεν μπορεί να πετυχαίνει σε κάθε ματς 95-100 πόντους. Και οι 87 που σημείωσε μέσα στη Βαλένθια είναι πολλοί για εκτός έδρας ματς. Πάρα πολλοί. Όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να δέχεται λιγότερους από τον φετινό του μέσο όρο για να γίνεται το αφεντικό των αναμετρήσεων. Και δεν έχει να κάνει μόνο με την ομαδική λειτουργία στην άμυνα, αλλά με την ατομική και την προσωπική άμυνα.

Πρόβλημα και στην προσωπική άμυνα

Είδαμε τον Ντούμπλιεβιτς να κάνει πάρτι απέναντι στον Παπαγιάννη. Και για να σας προλάβω. Ούτε Τζαμπάρ έγινε το περασμένο 10ήμερο με τις εξαιρετικές του εμφανίσεις ο σέντερ του Παναθηναϊκού, αλλά ούτε και παίκτης που δεν μπορεί να σταθεί στην EuroLeague. Όπως είχα γράψει και μετά τα καλά του παιχνίδια, είναι λογικό και επόμενο να αντιμετωπίσει προβλήματα σε κάποια ματς. Αν και στη Βαλένθια ήταν σταθερός ριμπάουντ «κατεβάζοντας» 10 «σκουπίδια». Φυσικά και ούτε μπορεί να παίζει πάντα καλά. Μην ξεχνάτε ότι είναι 22 ετών, δουλεύει συνέχεια και η δουλειά του θα φανεί.

Και δεν θα αργήσει να φανεί σε σταθερή βάση. Απλά χρειάζεται χρόνο και βοήθεια. Επιμένω και λέω. Θα ήταν άλλος... Παπαγιάννης αν ερχόταν από τον πάγκο, αν είχε ένα αθλητικό πεντάρι μπροστά του που να έκανε την διαφορά και εκείνος δεν θα «κουβαλούσε» όλη την ευθύνη της ρακέτας πάνω του. Και αυτό επειδή θα έπαιρνε τον χρόνο που του αναλογούσε και θα μπορούσε παιχνίδι με το παιχνίδι να «πατάει» καλύτερα και να νιώθει περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Και πάλι το κάνει.

Από εκεί και πέρα. Καλάθης και Ράις πέτυχαν τους μισούς πόντους της ομάδας τους (43 από τους 87) αλλά αυτή τη φορά δεν είχαν βοήθεια από παίκτες οι οποίοι έχουν κομβικό ρόλο όπως είναι ο Παπαπέτρου ή ο Μήτογλου. Θα μιλούσαμε για άλλο ματς εάν και εφόσον έπαιζαν στο μισό των πραγματικών τους δυνατοτήτων.

Όσον αφορά τη συνέχεια; Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία για μια νίκη που θα τον έκανε να νιώθει άνετα όσον αφορά την πρόκριση στα playoffs (κανείς δεν έχει εξασφαλίσει ακόμα το εισιτήριο) όπως επίσης και το δικαίωμα για να ελπίζει σε κάτι ακόμα καλύτερο. Δεν ξέρω ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή η τετράδα τη δεδομένη χρονική στιγμή και ύστερα από αυτήν την ήττα. Αν δεν θέλει να πει «αντίο» θα πρέπει να κάνει ένα ακόμα 2/2 σε «διαβολοβδομάδα» (σ.σ. το έχει κάνει ήδη στις δύο από τις τέσσερις φέτος) και δη απέναντι σε Ερυθρό Αστέρα εκτός και Ζενίτ εντός ώστε να τεστάρει το «ταβάνι» του απέναντι στην Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ. Για να το «τρυπήσει» και να κάνει το βήμα παραπάνω θα χρειαστεί αμυντική συνέπεια. Επιθετικό ταλέντο υπάρχει. Αμυντική προσήλωση, ειδικά μακριά από το ΟΑΚΑ, χρειάζεται... 

Μετά τα ξαναλέμε για τους στόχους και τις φετινές βλέψεις στην regular season...