Το μεγάλο δίλημμα: Άμυνα ή επίθεση;

duke1

Οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με το όμορφο άθλημα της καλαθοσφαίρισης, έχουμε ακούσει πολλές φορές εκφράσεις του τύπου «τα πρωταθλήματα τα παίρνει η άμυνα και τα εισιτήρια η επίθεση» ή «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», επίσης «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ή ότι «η ομάδα αυτή κακοποιεί το μπάσκετ αλλά κερδίζει» ή ακόμα έχει ακουστεί το εξής παράδοξο: «Αυτή η ομάδα χάνει αλλά χαίρεσαι να βλέπεις το μπάσκετ που παίζει».

Όπως βλέπετε μέσα από τις παραπάνω εκφράσεις υπάρχει ένας πλουραλισμός εκφράσεων που αφορούν τα δύο βασικά συστατικά του μπάσκετ: «ΑΜΥΝΑ ή ΕΠΙΘΕΣΗ» και το ρόλο που διαδραματίζει στην κατάκτηση της νίκης αλλά και στην προσέλκυση του φίλαθλου κοινού. Μπαίνοντας στο ζουμί της ανάλυσής μας είναι πασιφανές ότι το νεαρό παιδί που ξεκινάει το μπάσκετ, η πρώτη του μεγάλη έλξη με την πορτοκαλί μπάλα είναι να κάνει μία ή δύο ντρίπλες και να βάλει τη μπάλα μέσα στο καλάθι.

Και για αυτές τις ηλικίες των επτά έως 11 χρονών, οι προπονητές που ασχολούνται με τη διδασκαλία του αθλήματος στα νεαρά αυτά παιδιά, το ασκησιολόγιο τους καλύπτεται σε ένα ποσοστό της τάξεως του 70% από ασκήσεις επίθεσης και ένα ποσοστό 30% από ασκήσεις στην άμυνα. Μεγαλώνοντας βέβαια τα παιδιά και περνώντας στην ηλικία των μίνι και προμίνι, οι προπονητές αρχίζουν αν προσθέτουν στον όγκο της διδασκαλίας τις αρχές της ατομικής και ομαδικής άμυνας, με σκοπό να μυήσουν τους νεαρούς καλαθοσφαιριστές στο να γίνουν καλοί αμυντικοί.

Δεν είναι συνηθισμένο στην ηλικία των 12 έως 15 χρονών να θαυμάζει ο φίλαθλος κόσμος ή οι γονείς έναν πολύ καλό αμυντικό παίκτη περισσότερο από ένα επιθετικό ταλέντο. Αντιθέτως, όμως, ο προπονητής πρέπει να επιβραβεύει την καλή αμυντική προσπάθεια ανά πάσα στιγμή. Θα πρέπει να γίνει δόγμα σε όλο το φάσμα των προπονητών η περίφημη ρήση του σπουδαίου Αμερικανού προπονητή Μάικ Σιζέφσκι, ο οποίος πριν από πολλά χρόνια είχε πει: «Εverybody can play defense but not everyone can be a scoring machine». Δηλαδή «όλοι μπορούν να παίξουν άμυνα αλλά  όχι να γίνουν καλαθομηχανές».

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, σε πιο υψηλό επίπεδο (πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Ευρωλίγκα, Εθνικές ομάδες κλπ) η σωστή προπονητική καθοδήγηση από την πρώτη στιγμή που ο προπονητής αναλαμβάνει τα ηνία μιας ομάδας, πρέπει να ξεκινάει από τη σταθερά που ονομάζεται ΑΜΥΝΑ. Με αυτόν τον τρόπο όταν διαθέτεις μια πολύ καλή αμυντική ομάδα (με συγκεκριμένες αρχές και τακτική απέναντι σε κάθε είδους επίθεση της αντίπαλης ομάδας) μπορείς να καλύψεις σε μεγάλο ποσοστό την περίπτωση που οι καλοί επιθετικοί σου παίκτες δεν βρεθούν σε καλή παραγωγική μέρα και πρέπει να φτάσεις στο μεγάλο ζητούμενο: Τη ΝΙΚΗ!

Η νίκη τονώνει την αυτοπεποίθηση παικτών-προπονητών και η διοίκηση αισθάνεται ικανοποιημένη για τις επιλογές της... Άλλωστε όλοι οι προπονητές κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στο δίλημμα μας, ΑΜΥΝΑ ή ΕΠΙΘΕΣΗ δεν χωράει αμφισβήτηση ότι η επίθεση είναι το ελκυστικό κομμάτι του μπάσκετ για τον κόσμο, τους φιλάθλους, την τηλεόραση, τα εισιτήρια. Το θέαμα σίγουρα προσελκύει και αρέσει, αλλά πόσες ομάδες ανά την Υφήλιο έχουν τη δυνατότητα να δαπανήσουν χρήματα ώστε να αποκτήσουν ταλαντούχους επιθετικούς παίκτες που θα μπορούν μπαίνουν στο γήπεδο και να δίνουν πολλούς πόντους στην ομάδα τους; Ελάχιστες!

Τότε λοιπόν φίλε προπονητή καλείσαι από την αρχή που αναλαμβάνεις μια ομάδα με στόχους να χτίσεις την άμυνα σου. Να δημιουργήσεις καλούς αθλητές (με σωστή εκγύμναση και σωστή προπόνηση) και να δουλέψεις για να βελτιώσεις επιθετικά τους παίκτες σου. Και κατ' επέκταση την ομαδική σου επίθεση κρατώντας μέσα σου κάθε στιγμή στη προπόνηση και στον αγώνα, την άμυνα σε περίοπτη θέση. Και να είσαι σίγουρος ότι οι νίκες θα έρθουν και θα δικαιωθείς...